Ποίηση

Γυναίκες  στο  παράθυρο…

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Τα  φώτα  απλόχερα  συγχρόνισεν  η  πόλη,

Τον  κάθιδρο  να  σαγηνέψει  συνωστισμό.

Μέρες  που  είναι,

Κι  όλοι  έσπευδαν  τα  δώρα  στα  ορφανά∙

Τον  απομόναχο  στο  γιορτινό  να  φιλέψουν  τραπέζι.

Μέρες  που  είναι,

Κανείς  δεν  λησμονούσε∙

Αίτηση   εθελοντισμού  να  κάνει,

Στην  Ύπατη     για  τους  πρόσφυγες  Αρμοστεία.

Μέρες  που  είναι,

Επιλήσμων  των  υποχρεώσεων  κανείς  δεν  φαινόταν∙

Όλα  τα  ευαγγέλια  να  εφαρμόσει.

Μέρες  είναι  και  γρήγορα  θα  περάσουν,

Στους  ανάλγητους  ρυθμούς  να  επιστρέψουν…

Εν  τω  ψεύδει  η  Κοινωνία  τίκτεται,

Άτακτη  ή  ταξική∙

Με  όρους  προορίζεται  υπακοής,

Και  των  συμφωνιών  την  τήρηση.

Τα  τελευταία  δυο  χιλιάδες  χρόνια,

Παρέκκλιναν  οι  φάτνες∙

Κι  από    καταυλισμούς   πλημμυρισμένους,

Σε  πολυκαταστήματα  μετοίκησαν∙

Να  επαίρονται  οι  προύχοντες,

Για  το  τερπνόν  του  ωφελίμου!

Στο  θυμιατό  του  ο  Άι  Βασίλης,

Μεταρρυθμίσεις  χρυσοποίκιλτες∙

Τι  κι  αν  τ’  Ιουλιανού  το  λάλον  ύδωρ,

Εισχώρησε  στις  ουλές∙

Στης  coca-cola  η  μεταλαβιά  το  υγρό,

Απελευθέρωση  απομυζά  της  σχετικότητας.

Είναι  που  το  χάος,

Τις  προσωπικές  εταιρείες  βοηθά…

Με  μάτια  οι  δυο  τους  αινιγματικά,

Στο  βύθος  σκορπισμένα∙ 

Η  Μία  χαλί  στα  πόδια  της  Άλλης,

Σ’  ίδιους  κι  οι  δυο  να  γυρνούν  τόπους.

Γι’  ασπόνδυλους  ονειρώξεις,

Τ’  αεροπλάνο  π’  έσχιζε  τον  αιθέρα∙

Και  το  κρύο  θρασύ  ν’  αποδομεί  τα  κύτταρα.

Κι  ο  δρόμος  είχε  απορφανέψει,

Και  τι  να  γεμίσει  την  άναρχη  απουσία∙

Τα  παχιά  του  καπνού  στρώματα,

Να  λοιδορούν  ό,τι  απολείπει∙

Κι  η  αμιλησιά  στην  αυταπάτη  να  καθίζει.

Κι  ΕΚΕΙΝΟΣ  να  τις  κοιτά  στην  πλάτη,

Να  διώξει  γρήγορα  την  Άλλη∙

Της   Μίας  του  να  διαφυλάξει  τα  προνόμια.

Χαράζουν  οι  γυναίκες  στο  χνώτο,

Αυτό  που  έχασαν  κι  αυτό  που  θα  χάσουν∙

Εικάζουν  οι  γυναίκες  στο  τζάμι,

Της  προδοσίας  το  βασανιστήριο.

Σταγόνες  το  τσάι  με  σπιρουλίνα,

Και  τα  γλυκά  να  φιλεύουν  στο  κουτί∙

Της   έλλειψης  την  ατμόσφαιρα.

Η  Άλλη  προλογίζει   ή  η  Μία,

Τις  Γυναίκες  στο  παράθυρο…

«Πρόσωπα-Ζώα-Πράματα»

του  Πέτρου  Αργυρίου

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη

Είχα  την  πρώτη  μου  επαφή  με  κείμενο  του  Πέτρου  Αργυρίου,  πριν  περίπου  έναν  χρόνο,  όταν  διάβασα  το  «Θανάσιμες  θεραπείες»,  το  οποίο  συνιστά ένα  αγλάισμα  επιστημονικού  δοκιμίου.  Από  ‘κει  και  μετά  συνέχισα  με  όλα  τα  υπόλοιπα.

Τη  συμμετοχή  μου  στη  σημερινή  βραδιά  αρχικά  μετέφρασα  σαν  ιδιαίτερη  τιμή,  με  μία  και  μόνη  ένσταση. Σίγουρα  οφείλω  να  τονίσω  πως  σαν  παραδοσιακός   αναγνώστης   διάκειμαι  ευμενώς  στο  ξεφύλλισμα  ή  τη  μυρουδιά  του  βιβλίου.  Αναρωτιόμουν  λοιπόν  πως  ένα  ηχητικό  βιβλίο  θα  δύνατο  να  με  μεταπείσει. Ανακάλυψα  πως  οι  νότες  ενδύουν  τη  μεστή  αλλά  απαλλαγμένη  από  υπερβολές  φωνή,  ανατέμνοντας  τον  Λόγο. Το  κείμενο  μετατρέπεται  σε  ομιλία  και  ο  αναγνώστης  σε  ακροατή,  που   γίνεται  μάρτυρας  τήρησης  αναλογιών  και  απ’  τη  σύζευξη  ερμηνεύεται   η  εντροπία  στον  ασύμμετρο  μορφωτικό  μας  διάκοσμο.  Στην  ουσία   πρόκειται  για  μία  σύμπηξη  συμμαχίας,  με  τη  λαλιά  και  τη  μελωδία  να  ακροβατούν στο  ικρίωμα  της  απαγγελίας, σχέση  που  οδυνάται  για  να  αποκατασταθεί,  ώστε  να  σταθεροποιήσει  τις  επαμφοτερίζουσες  του  ακροατή  αντιστάσεις.   

 Σε  δεύτερο  ωστόσο  χρόνο  και  με  σκέψη  πιο  νηφάλια,  άρχισα  να  κατανοώ  πως το  να  αποτυπώσω  το  στίγμα  της  πληθωρικής  φιγούρας  του  Πέτρου  Αργυρίου,   δεν  είναι  μόνο  τιμή  αλλά  και  τεράστια  πρόκληση,  για  να  φτάσω  εν  τέλει  να  μείνω  ξάγρυπνη  επί  πολλές  νύχτες  και  να  κατατρύχομαι  από προσπάθεια  αναψηλάφησης  του  εσώτερου  ωροδείκτη  που  σίγουρα  ήθελε  κούρδισμα. 

«Κάποτε  οι  άνθρωποι,  στα  τριακόσια  ή  τα  πεντακόσια  τους  χρόνια,  χάνουν  τον  ενθουσιασμό  τους. Κάτι  τους  λείπει.  Ίσως  ένα  απλό  βιβλίο.»

Ήταν  οι  πρώτοι ήχοι  απ’  το  έργο  που  λικνίστηκαν  άσεμνα  στα  ώτα,  επιδιώκοντας  να  συνδαυλίσουν  την  ικανότητα  να  θέσω  σε  αμφισβήτηση  τον  εαυτό  μου. 

Δεν  γνωρίζω  αν  βρίσκομαι  στα  τριακόσια   ή  τα  πεντακόσια  μου  χρόνια,  αλλά  το   «Πρόσωπα-Ζώα-Πράματα»  εμφανίστηκε  απ’  το  πουθενά  για  να  ταράξει  τον  νου  και  την  ψυχή  με  τα  μυστικά  του,  αφού  δεν  είναι  μία  ακόμη  ρύμη  στη  λόχμη  των  λογοτεχνικών  πονημάτων,  αλλά  οι  πολλοί  δρόμοι  του  δάσους.  

Πλέγμα  πολυσύνθετο  με  στοιχεία  υπερρεαλιστικά,  που  στρέφουν  την  προοπτική  τους  στην  απόδοση  της  πραγματικότητας  μέσω  αναλογικής  φαντασίας  και  σπέρματα  ρομαντισμού  με  την  πνευματική  έξαρση  να  αναφλέγει  σφοδρή  συγκίνηση.

Ο  Ιστορικός  του  Μέλλοντος  σέρνει  ένα  άρμα  διανοητικής  καλλιέπειας,  στο  οποίο  προσαρτώνται  ανεξάρτητοι-εξαρτώμενοι  μοχλοί  κίνησης,  αφού  το  κάθε  διήγημα  διεξέρχεται  έναν  διαφορετικό  απ’  τους  υπέργηρους  πόνους  του  ανθρώπου,  με  πόθο  διακαή  να  προλάβει  ν’  αποτρέψει  ένα  παγκοσμιοποιημένο  πρόταγμα  υλισμού,  που  δεν  απολήγει  παρά  σε  ολική  έκλειψη.  

 «Γράφω  αυτό  το  βιβλίο  για  να  κάνω  τους  ανθρώπους  να  καταλάβουν,  πως  η  ζωή  είναι  ένα  δώρο  πολύτιμο  και  είναι  ύβρις  να  μας  κουράζει.»

 Ο  όρος  ύβρις  χρησιμοποιείται  εντέχνως,  όχι  σαν  συνώνυμος  του   αμαρτήματος,  δηλαδή  ηθικοθρησκευτικής  παρεκκλίσεως,  ούτε  του  λάθους,  δηλαδή  νομικού  ατοπήματος,  αλλά  ως  παράβαση  ακανόνιστων  ορίων. 

Οι  ήρωές  του  προέρχονται  από  διάφορες  συνομοταξίες   παρακάμπτοντας  καλιγωμένα  στεγανά,  για  να  μας  συμπαρασύρουν  σε  βυθό   αναταράξεων  τόσο  ανάμεσα  στο  στατικό  αλλά  κινούν  του  Χρόνου,  όσο  και  στην  αφετηρία  αλλά  τερματισμό  των  ορίων  απειλής  του  ίδιου  μας  του  εαυτού.  Με  αντιφατική  ανασύσταση  πορτραίτων  εκδιπλώνει  δαιμονιωδώς  την  πορεία  της  ισορροπίας,  με  στόχο  τον  ατομικό  αλλά  και  ευρύτερο  κοινωνικό  επανακαθορισμό. 

Εμβρόντητη  λοιπόν:

Διασταυρώθηκα  στην  απέραντη  κοιλάδα  του  θρήνου  με  «πλάσματα  ανθρώπινα  και  πετρώδη»,  που  υψώνουν  τον  Έρωτα  ως  ελιξίριο  ζωής  κι  εξελίσσουν  τη  δικαιική  λειτουργία  της  έννοιάς  του.

Σπλαχνίστηκα  τα  «αστεία  δίποδα»,   που  ταλανίζονται  στη  μισαλλοδοξία  της  παραμόρφωσης   λόγω  της  κρίσης  της  μέσης  ηλικίας   ή  που  στέκουν   διανοητά  ως  πραγματικά  άτομα  μέσω  του  πνιγμού  τους  από   πολλαπλά  παράσιτα  ψυχοθεραπείας.

Μαθήτευσα  κοντά  σε  ζώα,  που  επιδίδονται  στη  διάσωση  του  κόσμου, για  να  αναρωτηθώ  πως  είναι  δυνατόν   στη  νοητότητα  που  μας  περιβάλλει,  ο  άνθρωπος  να  καταστρέφει  τις  αξίες χρήσης  αποκτώντας  αυθαίρετα  την  πρωτοκαθεδρία  και  μετατρέποντας  τη  φιγούρα  του  σε  ριζικό  μονοπώλιο,  αφού  ακρωτηριάζει   τη  φύση,  εξ’  αιτίας  της  συνθλιπτικής  της  υποδούλωσης  απ΄ την  εξουσία  του  έλλογου.

 «Δεν  είναι  απαραίτητο  οι  άνθρωποι  να μαθαίνουν  πάντα  την  αλήθεια»

 Εκστομίζει  ο  Δημοσθένης,  ο  πιο  πεζός  δράκος,  που  έλκει  την  καταγωγή  του  απ’  την  εποχή  της  Πανγαίας, ακούσια  έπεσε  σε  υπνομάθεια  δυο  χιλιάδων  χρόνων  και  όταν   ξύπνησε  διαπίστωσε  περίλυπα  τη  διαστρέβλωση  του  αρχαιοελληνικού  φιλοσοφικού  καμβά  και  την  αδυναμία  διαχειρίσεως  της  γνώσης.

Και  σ’  αυτό  το  σημείο   δεν  καλούμαστε  να    αναβιώσουμε  συμπαθητικά  κάποια  συμπεριφορά  ή  να  ταυτιστούμε  μ’  έναν  ήρωα,  αλλά, αντιλαμβανόμενοι την  πλήρη  ατροφία  της  πολιτικής  μας  φαντασίας, να  θρηνήσουμε  την  ανάταξη  των  τύπων,  που  πέρασαν  απ’  το  βαρύτιμο  πετράδι   του    μόχθου  στο  ύστατο  μεταίχμιο  της  αποξένωσης,   για  να  οδηγηθούμε  στο  συμπέρασμα  πως  οφείλουμε  να  αντιπαλεύουμε,  όπως  ο  ίδιος  ο  συγγραφέας  υποστηρίζει, «τους  ορφανούς  από  κοινωνία  ανθρώπους»  και  να  συγκρατήσουμε στη  σκέψη    πως  τίποτα  δεν  βλαστάνει  παρά  υπό  τον  παντεπόπτη  Ουρανό,  διάγγελοι  του  οποίου  καθίστανται  συχνά  βολίτες  που  σπέρνουν  τον  θάνατο,  προς  ένδειξη  δυσαρέσκειας. 

Τέλος,  αν  στο  οικοδόμημα  πολλών  φιλοσόφων  πρωταγωνιστικό  ρόλο  έπαιξε  το  τρίπτυχο   Εν-Νους-Ψυχή,  στο  σύνολο  του  έργου    του  Πέτρου  Αργυρίου,  πρωτεύοντα  ρόλο  διαδραματίζουν  τα  Πρόσωπα-Ζώα-Πράματα,  με  το  άσπιλο  όνειρο  να  αναδύεται  αμετάβλητο και  αυτο-προσδιοριζόμενο,  προσφέροντας  περισσή   νεότητα  σε  όλους  εμάς...

Όσο πιο πολύ μεγαλώνεις τον φόβο, τόσο περισσότερο ελέγχεις τους ανθρώπους.

Noam Chomsky

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:   Αρχίζω  να  σκέφτομαι

                                   Απέναντι  βλέπω  δέκα  παράθυρα

                                   Όλα  είναι  σκοτεινά

                                   Ένα  αχνοφέγγει

                                   Ένα  είναι  φωτισμένο

                                   Συνεχίζω  να  σκέφτομαι...

Άσπαυρο:   Το σκοτάδι είναι η απόλυτη ελευθερία.  

                  Το φως τυφλώνει.

                   Η σκιά εξαπατά.

                   Στο φως ποιος είναι τόσο ανόητος θαρρώ,

                   ώστε να αποκαλύψει τον εαυτό του όπως και στο σκότος;

                   Μήπως το σκότος είναι η απάντηση;

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:  Είσαι  ακριβώς  στη  σκέψη  μου

                                 Το  σκότος  είναι  η  απάντηση

                                 Με  τη  συνεχή  σκέψη  η  σκιά  εξαφανίζεται

                                 Αντικαθίσταται  από  σκότος  επίσης

                                 Πόσο  πρέπει  να  επιμείνουμε  για  ν’  αποφωτίσουμε  

                                 το  ένα  παράθυρο  που  παραμένει  φωτεινό;

                                 Σε  πολλούς  όλα  τα  «παραθύρια»  είναι  ολοφώτεινα

                                 Τι  βαρετό!!!!!

Άσπαυρο: Πιστεύω ότι ένα παράθυρο πάντα μένει φωτεινό.

                Όσο και να προσπαθεί το άτομο να το μαυρίσει και αυτό

                Γιατί ο άνθρωπος έχει ανάγκη την πλάνη του φωτός 

                Του συνειδητού, το οποίο προσπαθεί να ελέγξει την ισορροπία

                 μεταξύ της ασυνείδητης σκέψης και της συνειδητής...

                 Καθένας διαδραματίζει τον δικό του ρόλο.

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:   Είναι  σαν  ο  άνθρωπος  να  ανταποδίδει     την  ενέργεια, 

                                  την  οποία  εισέπραξε  ή  δανείστηκε  κατά  τη 

                                  γέννηση  και  κατά  την  πλανητική  του  περιπέτεια

                                  συμπεριφέρεται  ενίοτε  σαν  τροχιά  ασυμπτωματική.

                                  Το  ασυνείδητο-υποσυνείδητο-ενσυνείδητο  εμπλέκονται.

                                  Στην  καλύτερη  των περιπτώσεων, 

                                  ο  άνθρωπος  προηγείται  κάθε  ερωτήματος.

                                  Αφού   αποσαφηνίζει-φθάνει  σε  αποτέλεσμα,  

                                  σύμφωνα  με  τις  συντεταγμένες  του,

                                  και  διανοίγει  νέους  ερωτηματικούς  ορίζοντες.

                                  Το  να  αποφύγεις  τη  σκέψη,  

                                  είναι  σαν  να  απορρίπτεις  αυτή  ακριβώς  την  ενέργεια.

Άσπαυρο:   Σπείρα!!!

                  Παρόλα αυτά, σκέφτομαι οι απαντήσεις που λαμβάνουμε μπορούν να  

                  έρθουν απ’ όλα μας  τα επίπεδα.

                  Όμως τι είναι αυτό που τα ωθεί τελικά να μας απαντήσουν;

                  Μήπως η οντότητα μας τα προσελκύει ψυχικά;

                  Μήπως αυτά που ονομάζουν κάποιοι άγγελοι-δαίμονες,

                  δεν είναι τίποτα άλλο από τον ίδιο μας τον εαυτό ή ένα κομμάτι αυτού;

                  Πράγματι συμφωνώ εδώ, καθώς εάν δεν γίνει επίκληση από εμάς δεν  

                  εμφανίζεται η φωνούλα μόνη της!!

                  Θα το πάω λίγο παρακάτω προσθέτοντας το εξής.

                  Πιστεύω ότι ξεκλειδώνουμε τα επίπεδα και το ποιος μας απαντά δηλαδή,  

                  ανάλογα με την προσωπική καλλιέργεια.

                  Λαμβάνεις απαντήσεις απ’ τον όλο και πιο ολοκληρωμένο σου ενεργειακό 

                  εαυτό.

                  Δηλαδή υπάρχεις σε όλα τα επίπεδα-σε όλες τος φάσεις.

                  Οι απαντήσεις που θα πάρεις μπορεί να είναι από οποιοδήποτε επίπεδο, 

                  κι όχι απλά από αυτά τα 3!!

                  Αλλα από ένα άπειρο σύνολο (σχήμα οξύμωρο),

                  το οποίο διατηρείται μέσω της ενέργειας,  που αντλούμε και στέλνουμε   

                  πίσω από την στιγμή της γέννησης μας.

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:   Σίγουρα  οι  Άγγελοι-Διάβολοι  είναι  η  ψυχική  μας  έξις.

                                  Ανάλογα  διαμορφώνει  ο  Χωροχρόνος  

                                  το  άγνωστο  στους  κόλπους  του  γνωστού.

                                  Προσπαθεί    δηλαδή  να  το  εννοιοποιήσει,

                                  σύμφωνα  με  τη  διάνοιξη  των  οριζόντων.

                                  Η  πλάνη  του  φωτός

                                  Το  συνειδητό...

                                  Το  ασυνείδητο  που  κρύβει  το  πραγματικό  του  πρόσωπο

                                  Ωστόσο  η  παρουσία  του  είναι  πολυδύναμη

                                  Απ’  την  οπτική  του  τυχαίου  και  του  μεταβλητού

                                  Εδώ  θα  θέσω  κι  ένα  άλλο  ερώτημα  προς  διερεύνηση  

                                  για  επόμενη  «λευκή  νύχτα».

                                  Θα  ριχτείς  στην  τελική  μάχη  αποφωτισμού  

                                  του  εν  λόγω  παραθύρου, 

                                  που  τόσο  σε  κούρασε  τόσα  χρόνια  

                                  με  το  να  προσπαθείς  να  τ'  αποφωτίσεις

                                  κι  αυτό  να  επιμένει...

                                  Η  ευεργετική  συνδρομή  του  φωτός

                                  Η  ευεργετική  σύνθεση  του  σκότους

                                  Ό,τι  ο  Χρόνος  αναδιαρθρώνει  είναι  ο  συγκερασμός

                                  Τ’  αόρατο    του  Κόσμου  σημείο

                                  Αν  απέναντι  έχεις  τα  δέκα  παράθυρα

                              Τ'  ανοίγεις  με  τη  δική  σου  ή  με  των  άλλων  την  παράκρουση;

                              Τα  κοιτάς  με  τη  δική  σου  ή  με  των  άλλων  τη  φαντασίωση;

Άσπαυρο:   Το φως και το συνειδητό είναι μαζί,

                   όπως ο ήλιος φωτίζει την γη έτσι και το συνειδητό φωτίζει τον άνθρωπο   

                   Τον αποφορτώνει απ’ τα τέρατα του μυαλού του

                   αφήνοντας πάντα ένα παραθυράκι ανοιχτό,

                   το εν λόγω ολοφώτεινο.

                   Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανείς,

                   που μπορεί να διοχετεύσει ενέργεια αλλού,

                   ώστε να φτάσει να αντικρίσει τα παραθυράκια.

                   Σχετικά με την  παράκρουση ένα θα πω.

                   Ίσως τελικά να είναι μια ιδέα  τα κακέκτυπα μιας ιδέας.

                   Την θέαση των παραθύρων μεταφράζουμε ως κακέκτυπο

                   Συνεπώς όλες τις άλλες παρόμοιες θέσεις..

                   Γιατί  ζούμε στο κακέκτυπο

                   Και προσπαθούμε να φτάσουμε στο πρωτότυπο.

                   Ιδέα θεωρούμε μια σκέψη,

                   την οποία την τρέπουμε σε ένα κακέκτυπο ασυνείδητα

                   και μετά από αρκετή προσπάθεια την περατώνουμε,

                   όσο το δυνατόν καλύτερα μπορούμε,

                   σκεπτόμενοι το καλύτερο ( το πρωτότυπο)

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:  Όντως  όλες  οι  θέσεις-αντιθέσεις  στη  ζωή  μας  

                                  υποκρύπτουν  ένα  κακέκτυπο              

                                  Δεν  ξέρω  αν  αλήθεια,

                                  προσπαθούμε  να  φτάσουμε  στο  πρωτότυπο  που  λες

                                  Η  τρεπόμενη  σε  κακέκτυπο  ιδέα  περατώνεται  πάντα,

                                  όσο  το  δυνατόν  καλύτερα  ή  κατά  το  δοκούν;

                                  Το  δοκούν  μπορεί  να  έχει  πλείστες  εκφάνσεις...

                                   Είναι  οι  ταλαντώσεις  των  μεταβολών

                                  Η  συμπαντική  ενέργεια,  σύμφωνα  με  την  άποψή  σου,  

                                  πυροδοτεί  κάθε  πιθανή  ιδέα.

                                  Αποτυπώνεται  ωστόσο  διαφορετικά  στα  άτομα,

                                   όχι   λόγω  της   νοημοσύνης  τους  

                                   αλλά   των  συγκυριών,  οι  οποίες

                                    επικουρούν  ή  ανακόπτουν  τη  δραστηριοποίησή  του.

                                    Το  κακέκτυπο  μεταπηδά  τρόπον  τινά  

                                    απ’ το  αρχικό  του  στάδιο  

                                    στο  προηγμένο = το  πρωτότυπο 

                                    ανταλλάσσοντας  ενέργεια,  

                                    ώστε  ολόκληρο  το  σύνολο  των  κινήσεων  

                                    να  καθίσταται  στόχος  αποκωδικοποιήσεων.

                                    Η  αποκρυπτογράφηση τελείται  πάντα  υποσυνείδητα  

                                    ή  και  εν  μέρει  ενσυνείδητα;

                                    Και  ποιος  παράγοντας  επιτρέπει  τον  ως  άνω  διαχωρισμό;

                                    Οι  τεράστιες  φυσικές  δυνάμεις,

                                    οι  οποίες  συμπαρίστανται  

                                    ή  αντιμάχονται  την    εξελικτική  πορεία  

                                    δαμάζονται  απ'  τη  νόησή  μας;

                             

Άσπαυρο:   Θεωρώ ότι η αναζήτηση σου είναι μάταιη,

                  καθώς η επικοινωνία επιτυγχάνεται μόνο όταν ο τωρινός εαυτός  βγαίνει

                  εκτός συνειδητού.

                  Τώρα όσον αφορά την ενέργεια, εάν κάτι μου έμαθε η απαίσια φυσική,

                  είναι η αρχή διατήρησης της ενέργειας.

                  Ότι δηλαδή δεν χάνεται, απλά μετατρέπεται από μια μορφή σε άλλη.

                  Αλλά το συνολικό της φορτίο (εάν το λένε έτσι) είναι το ίδιο.

                  Τι θέλω να πω;

                  Ότι σίγουρα δεν χάνεται,

                  γιατί αυτό θα είχε ως αποτέλεσμα κοσμική ανισορροπία.

                  Τόσο η παραμονή στην επιφάνεια όσο και η προσπάθεια να ξεφύγει κανείς

                  από τους φόβους,  είναι αναγκαία τα πάθη.

                  Είναι μια έκφανση του ανθρώπου που δίχως αυτή δεν μπορεί να υπάρξει...

                  Έχω την εντύπωση ότι προσπαθούμε να φτάσουμε στο πρωτότυπο. 

                   Άλλωστε Σπείρα, μην ξεχνάς ότι το πρωτότυπο

                   δεν είναι πάντοτε κάτι καλό. ‘

                   Όπως και ιδέα, δεν είναι πάντοτε καλή...

                   Η αρχική ιδέα της Σ.Ε δεν μπορεί να υποστεί βελτίωση. 

                   Εμείς την στολίζουμε με τα εξωτερικά χαρακτηριστικά της

                   Η ουσία μας δίνεται και δεν μπορούμε να επέμβουμε....

                   Η    Σ.Ε πυροδοτεί κάθε ιδέα 

                   Η αποτύπωση δεν γνωρίζει κάποια ανθρώπινα κριτήρια

                   Παρά μόνον αυστηρά ενεργειακά ...

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:  Ορθά  

                                 Μάλλον  εκεί  έχασα  τη  συναρμογή

                                 Το  πρωτότυπο  δεν  είναι  πάντα  κάτι  καλό!

                                  Όλα  είναι  ενωμένα  κάτω  απ'  αυτόν  τον  κώδικα

                                  Δες,  Άσπαυρο,  ιδέα

                                  Και  ο  άνθρωπος  στην  ουσία  είναι  ένα  ενδογενές  

                                  Κι  εξαρτώμενο  στοιχείο  σ’  αυτόν  τον  κώδικα

                                  Η  αποτύπωση  όντως  δεν  γνωρίζει  κριτήρια  κοινών  θνητών

                                  Κι  αυτή  η  αρχή  είναι  απαραβίαστη

                                  Η  Σ.Ε   υπάρχει  ως  αρχέγονος  κανόνας,  

                                  που  μοιράζεται   σε  σωμάτια  

                                  κι  ενώνεται  κατά  την  εξουδετέρωσή  τους.

                                  Μήπως  σ΄ αυτό  το  σημείο πρέπει 

                                  να  ασχοληθούμε  με  την  μεριστή  μορφή  της  ενέργειας;

                                  Εξ  ου  και  η  μετουσίωση,  που  περιγράφεις...

                                  Μήπως  φοβίζει  η  «γνωσογένεση»,  

                                  η  οποία  αποθηκεύεται  στο  ασυνείδητο  

                                  πριν  την  εμφάνισή  μας  στη  Γη  

                                  και  η  οποία  πυροδοτεί  αυθαίρετα-αφηρημένα       

                                  και  το  δικαίωμα   προσβάσεως  επί  αυτής; 

                                  Η  αντίστροφη  πορεία  πρωτότυπο-κακέκτυπο    

                                  Μωρός-ενήλικας  συναποτελεί  την  απρόσωπη  

                                  και  ίσως  ολιστική  Νοημοσύνη

                                  Των  ανθρώπων  ή  του  σύμπαντος...

                                  Ο  διαχωρισμός  μάλλον  ναι  είναι  η  γέννηση

                                  Γνώσης  ή  και  ενέργειας

                                  Αν  η  ενέργεια  μπορεί  να  αναγεννάται

                                  Αυτό  δεν  το  γνωρίζω

Άσπαυρο:    Μια ιδέα πυροδοτείται απ’ την συμπαντική ενέργεια

                   και όχι από την δική μας σε πρωτο στάδιο...

                   Ύστερα η Σ.Ε (Συμπ.ενεργ) αναζητεί τον κατάλληλο

                   που θα εκτελέσει αυτη την ιδέα όσο καλύτερα μπορεί

                   (Αυτό εξηγεί και την ύπαρξη διαφορετικών ανθρώπων).

                   Ακόμη η πρωτότυπη ιδέα που δίνεται είναι η ουσία.

                   Ο στολισμός  επέρχεται όπως ακριβώς περιγράφετε.

                   Δεν μεταπηδά.

                   Θα έλεγα ότι μόνο αναμειγνύεται ή δανείζεται.

                   Ή ακόμη και ανταλλάζεται…

                   Σαφώς και είναι έτσι ενωμένα μα αυτό που ονομάζουμε θνησιμότητα,

                   από φιλοσοφική άποψη,

                   ίσως να είναι η αδυναμία της δοθείσας ενέργειας

                   να παραμείνει στο σώμα για ένα αρκετά μεγάλο διάστημα.

                   Μια σκέψη ήταν αυτο

                   Δεν το έχω σκεφτεί η αλήθεια είναι.

                   Θα συμφωνήσω η Σ.Ε είναι μια αρχέγονη δύναμη,

                   που ελέγχει ουσιαστικά τα πάντα.

                   Βέβαια εύλογη είναι η απορία από που προήλθε

                   Αυτο δεν το έχω σκεφτεί ακόμα

                   Βέβαια έχω μια υποψία,  η οποία δικαιολογεί

                   και ταιριάζει με όλα αυτά που έχω πει μέχρι στιγμής!!!

                   Νομίζω ότι είναι η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτό.

                   Σου  παραδίδω την σκυτάλη να κάνεις την αρχή !!!

                   Πιστεύω ότι ήδη ξέρουμε τι θα ζήσουμε

                   Απλά δεν το θυμόμαστε,

                   Και όταν πλησιάζουν να συμβούν τα γεγονότα,

                   τόσο περισσότερη πρόσβαση αποκτούμε

                   Για  εμένα η  ολιστική  Νοημοσύνη  είναι απλά του σύμπαντος

                   Γιατί εάν το σκεφτούμε απ’ τη δική μου πλευρά,

                  Ο άνθρωπος είναι προβολή

                  Οπότε ότι έχει είναι κάτι συμπαντικό

                  Η γέννηση με έχει προβληματίσει ιδιαίτερα δεν ξέρω εάν είναι εφικτή!!!!

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:  Η   θνησιμότητα  ίσως  να  είναι  

                                 μια  αδυναμία  της  δοθείσας  ενέργειας  

                                  να  παραμείνει  στο  σώμα  για  αρκετά  μεγάλο  διάστημα. 

                                  Εγώ  νομίζω  παρεμφερώς,  πως  όταν  το  άτομο

                                  αποστερείται  της  ιδεολογικής  του  φόρτισης,  

                                  τότε  «πεθαίνει».

                                  Επειδή  η  Σ.Ε  δεν  έχει αναφορά  στην  ενδοχώρα.  

                                  Συνεπώς   δραπετεύει  προς  αποφυγή  εκφυλισμού  της.

                                  Η  έναρξη  ή  προέλευση  της  Σ.Ε  προβληματίζει  αλήθεια!!!!!!

                                  Η  μεριστή  μορφή  της  νομίζω,

                                  εντυπώνεται  σε  δύο  βασικούς  άξονες,  

                                  Ο  πυλώνας  της  Κυριαρχίας:  

                                  Η  ακεραιότητα  της  γνώσης,  

                                  η  οποία  βασιζόμενη  στο  πρωτότυπο,  

                                  θα  υπερτερεί  του  αισθητού  

                                  και  θα  επιβάλλει  τη  δική  της  ηθική.

                                  Ο  πυλώνας  των  παραγώγων:  

                                  Τα   προγραμματισμένα  δημιουργήματα,  

                                  τα  οποία  θα  προκαθορίζονται  απ’ την  ηγεμονία  γνώσεως,   

                                  θα  εξυπηρετούν  την  προσωπικότητά  της.

                                   Ο  άνθρωπος,  ως  «προβολή»,  

                                  θα  υπάγει  την  ουσία  και  τη  μορφή  του  

                                  στον  ως  άνω  αποκρυφισμό.

                                  Νομίζω  είναι  εύκολο,

                                  να  κατηγοριοποιήσεις  τον  άνθρωπο  στην  παράταξη

                                  Πιθανότητα  μετουσίωσης  εμπεριέχεται

                                  Διότι  αφαίρεση  ή  πρόσθεση  

                                  δηλώνει  επικράτηση  ή  βαράθρωση  του  Κενού,  

                                  ως  οντότητα  μέσα  στον  Χώρο  και  Χρόνο

                               

                                   Η  προεικόνιση  των  γεγονότων...

                                  Όντως  όσο  πλησιάζουμε  στην  πηγή  των  μελλούμενων,  

                                  τόσο  περισσότερη  πρόσβαση  αποκτούμε.  

                                  Το  τοπίο  ξεκαθαρίζει,

                                   και  σ'  αυτό  το  σημείο  μπορούμε  καλύτερα  από  ποτέ,

                                   να  αποφωτίσουμε  και  το  ή  τα  αναμμένα  παράθυρα.  

                               

                                  Η  γέννηση  αν  είναι  εφικτή!!!

                                  Νομίζω  πως  δεν  διασαφηνίζω  τον  όρο  γέννηση

                                  Είναι  μια  πραγματωμένη  έκφραση,  

                                  της  οποίας τα  αποτελέσματα  είναι  ορατά

                                  Ή  ως  προβολή  ορατά  κι  αυτά!!!!!!!!

                                  Αλλά  ανήκει   στην  ένωση  ή  στη  διάσπαση  των  σωματίων;

                                  Αυτό  ενέχει  μια  σκιώδη  άγνοια  του  φυσικού  ανθρώπου;

                                Ή  μια   ακέραιη  άγνοια  της  ανάπηρης  γνώσης  του  ανθρώπου;

                                 Δώσε  εσύ  απάντηση

                                 Δεν  ξέρω

Άσπαυρο:  Σου  έχει  τύχει  να  μιλάς  μόνη;

                Ή  να  σκέφτεσαι  έστω  πράγματα  και  να  απαντάς;

                 Και  ποιος  νομίζεις  πως  απαντά;

                 Διότι  για  να  προχωρήσει  η  σκέψη  σου,  κάποιος  απαντά.

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:  Μιλάω  πάντα   μόνη

                                  Και  κάποιος  απαντά

                                  Ο  θεός  δεν  είναι  σίγουρα!!!

                                  Είμαι  ανάμεσα  στη  βούληση  και  στη  λογική.

                                  Η  βούληση  αυθαίρετα  κι  υποσυνείδητα

                                  προσανατολίζει  τη  σκέψη  μας.

                                  Η  λογική  τηρεί  τις  νόρμες  των  υπαρχουσών  ισχυόντων

                                  Και  προωθεί  τη  σκέψη  ενσυνείδητα  κι  από  φόβο  απόρριψης

                                  ή  ποινών. 

                                  Νομίζω  όμως  πως  όλα  μπαίνουν  υπό  το  πρίσμα  της

                                  αμφισβήτησης.

Άσπαυρο:    Όταν μιλάμε Σπείρα μεταξύ μας,  θεός δεν υπάρχει.

                  Μάλλον δεν χωρεί στην φιλοσοφία!!

                  Εγώ σκεπτόμουν το εξής.

                  Μήπως όταν έχουμε ανάγκη να μιλήσουμε, μάλλον να επικοινωνήσουμε

                  με τον εαυτό μας βαθύτερα,  ουσιαστικά συνομιλούμε με το υποσυνείδητο

                  μας ή ίσως με την ενέργεια του σύμπαντος…

                  Τι θέλω να πω!

                  Ότι ίσως αυτή η φωνούλα ή αυτό που απαντάμε εκείνη την στιγμή δεν 

                  είναι κανείς άλλος παρά η ολοκληρωμένη μας ύπαρξη που κυκλοφορεί ως

                  ενέργεια στο σύμπαν.

                  Εσύ  είσαι  πάντα   διορατική...

Ταξινομική 

Σπείρα  του  Χάους:  Ο  Θεός  ήταν  χιούμορ!

                                  Κακόγουστο  μάλλον!

                                  Διότι  μεταξύ  μας  συνεννοούμαστε...

                                  Το  προσπερνώ!

                                  Η  διορατικότητα  είναι  επίπονο  χαρακτηριστικό

                                  Νιώθω  σαν  υποκείμενη  παρατηρητής

                                  Βοήθησέ  με  ν’  απαλλαγώ  απ’ αυτήν

                                  Εσύ  ίσως  να  μπορείς

                                  Έχω  κι  έναν  αγαπημένο  που  πάσχει  απ’  το ίδιο  σύνδρομο

                                  Μα  δεν   μου  μιλάει

                                  Παίρνει  την  εκδίκησή  του

                                  Για  ό,τι  δεν  κατάλαβε…

Άσπαυρο:  Μαθητής  που   θέλει  να  κρατήσει  την  ανωνυμία  του

Ταξινομική  Σπείρα  του  Χάους:  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη