Η  αβοήθητη  του  Ποιητή  Μοναξιά

Στο  πολύβουο λιμάνι  βαλσαμωμένα  πρόσωπα,  ωχρά  στης   παλινόρθωσης  τ’  αμείλιχτα  γρανάζια  διευθετούσαν,  προνοούσαν,  επινοούσαν…                                            

Κρέμασε  το  σακίδιο  στον  ώμο,  δυο  αλλαξιές  όλες  κι  όλες,  διάλεξε  ένα   φιδογύρισμα   γκρι  και   μακρύ,  στου  οποίου  τις  παρειές  έσφυζε  των  καταστημάτων  ο  παλμός,  οργασμική  δόνηση,  η  οποία   τροφοδοτούσε  με  ματαιοπονία  κι  ενίοτε   ματαιοδοξία  τους  δείχτες  της  οικονομίας…                                             

Με  πλέρια  θλίψη   κοιτούσε    τα  καντηλέρια  να  σβύνουν.  Μπήκε  σ’  ένα  φούρνο,  πήρε  ένα  σουσαμένιο  κουλούρι   και  τράβηξε  σ’  ένα  απόμερο  στενό.  Δάγκωνε  το  ψωμί  μηχανικά,  στο   στομάχι  ένας  κόμπος  τραχύς… 

-  Ψάχνετε  κάτι   συγκεκριμένο;                                                                                                        Μια  παρέα  αγοριών,  θα’ ταν  δε  θα’ ταν  δέκα  ετών,  με  τις  σάκες   φορτωμένες  επ’  ώμου  καθ’  οδόν   για  το  σχολείο,  διέκοψαν  τα  χαχάνητά  τους  και  με  διερευνητικό, σχεδόν  επικριτικό,  ύφος  διατύπωσαν   το  ερώτημά  τους.                                            

-  Όχι   παιδάκια,  άμετε   στο  καλό.                                                                                                      -  Όλα  αυτά  εδώ  είναι  δικά  μας.    επέμεινε   το   ένα  εξ  αυτών                                                  -  Και  ο  δρόμος;                                                                                                                                    -  Ναι!  Ο  μπαμπάς  μου  τον  έχει  κατασκευάσει.                                                       

Αδιαμφισβήτητος   ο   νοσφισμός  του  χώρου,  προσέδιδε  μιαν  ηδονική  ευχαρίστηση    στα   ματάκια  του,  τα  οποία  λαμπύριζαν  ανοιγοκλείνοντας   κι  αναμένοντας  την   συμμόρφωση. 

Μιαν  απλή  αφορμή  ήταν  που  κλωσούσε  σιωπή.                                                                              Το  μαρτύριο  του  ξεριζωμού  μόλις  άρχιζε. 

Όλο  το   ταξίδι  κύλησε  προσπαθώντας  να  λύσει  ένα  αίνιγμα.                                                    

Το  χρώμα  των  ονείρων,  με  πόση  ταχύτητα  ν’  αποχρωματίζεται  άραγε;