3 Οκτ 2016

«Πρόσωπα-Ζώα-Πράματα»
του  Πέτρου  Αργυρίου




Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη

Είχα  την  πρώτη  μου  επαφή  με  κείμενο  του  Πέτρου  Αργυρίου,  πριν  περίπου  έναν  χρόνο,  όταν  διάβασα  το  «Θανάσιμες  θεραπείες»,  το  οποίο  συνιστά ένα  αγλάισμα  επιστημονικού  δοκιμίου.  Από  ‘κει  και  μετά  συνέχισα  με  όλα  τα  υπόλοιπα.
Τη  συμμετοχή  μου  στη  σημερινή  βραδιά  αρχικά  μετέφρασα  σαν  ιδιαίτερη  τιμή,  με  μία  και  μόνη  ένσταση. Σίγουρα  οφείλω  να  τονίσω  πως  σαν  παραδοσιακός   αναγνώστης   διάκειμαι  ευμενώς  στο  ξεφύλλισμα  ή  τη  μυρουδιά  του  βιβλίου.  Αναρωτιόμουν  λοιπόν  πως  ένα  ηχητικό  βιβλίο  θα  δύνατο  να  με  μεταπείσει. Ανακάλυψα  πως  οι  νότες  ενδύουν  τη  μεστή  αλλά  απαλλαγμένη  από  υπερβολές  φωνή,  ανατέμνοντας  τον  Λόγο. Το  κείμενο  μετατρέπεται  σε  ομιλία  και  ο  αναγνώστης  σε  ακροατή,  που   γίνεται  μάρτυρας  τήρησης  αναλογιών  και  απ’  τη  σύζευξη  ερμηνεύεται   η  εντροπία  στον  ασύμμετρο  μορφωτικό  μας  διάκοσμο.  Στην  ουσία   πρόκειται  για  μία  σύμπηξη  συμμαχίας,  με  τη  λαλιά  και  τη  μελωδία  να  ακροβατούν στο  ικρίωμα  της  απαγγελίας, σχέση  που  οδυνάται  για  να  αποκατασταθεί,  ώστε  να  σταθεροποιήσει  τις  επαμφοτερίζουσες  του  ακροατή  αντιστάσεις.   
 Σε  δεύτερο  ωστόσο  χρόνο  και  με  σκέψη  πιο  νηφάλια,  άρχισα  να  κατανοώ  πως το  να  αποτυπώσω  το  στίγμα  της  πληθωρικής  φιγούρας  του  Πέτρου  Αργυρίου,   δεν  είναι  μόνο  τιμή  αλλά  και  τεράστια  πρόκληση,  για  να  φτάσω  εν  τέλει  να  μείνω  ξάγρυπνη  επί  πολλές  νύχτες  και  να  κατατρύχομαι  από προσπάθεια  αναψηλάφησης  του  εσώτερου  ωροδείκτη  που  σίγουρα  ήθελε  κούρδισμα. 

«Κάποτε  οι  άνθρωποι,  στα  τριακόσια  ή  τα  πεντακόσια  τους  χρόνια,  χάνουν  τον  ενθουσιασμό  τους. Κάτι  τους  λείπει.  Ίσως  ένα  απλό  βιβλίο

Ήταν  οι  πρώτοι ήχοι  απ’  το  έργο  που  λικνίστηκαν  άσεμνα  στα  ώτα,  επιδιώκοντας  να  συνδαυλίσουν  την  ικανότητα  να  θέσω  σε  αμφισβήτηση  τον  εαυτό  μου. 
Δεν  γνωρίζω  αν  βρίσκομαι  στα  τριακόσια   ή  τα  πεντακόσια  μου  χρόνια,  αλλά  το   «Πρόσωπα-Ζώα-Πράματα»  εμφανίστηκε  απ’  το  πουθενά  για  να  ταράξει  τον  νου  και  την  ψυχή  με  τα  μυστικά  του,  αφού  δεν  είναι  μία  ακόμη  ρύμη  στη  λόχμη  των  λογοτεχνικών  πονημάτων,  αλλά  οι  πολλοί  δρόμοι  του  δάσους.  
Πλέγμα  πολυσύνθετο  με  στοιχεία  υπερρεαλιστικά,  που  στρέφουν  την  προοπτική  τους  στην  απόδοση  της  πραγματικότητας  μέσω  αναλογικής  φαντασίας  και  σπέρματα  ρομαντισμού  με  την  πνευματική  έξαρση  να  αναφλέγει  σφοδρή  συγκίνηση.
Ο  Ιστορικός  του  Μέλλοντος  σέρνει  ένα  άρμα  διανοητικής  καλλιέπειας,  στο  οποίο  προσαρτώνται  ανεξάρτητοι-εξαρτώμενοι  μοχλοί  κίνησης,  αφού  το  κάθε  διήγημα  διεξέρχεται  έναν  διαφορετικό  απ’  τους  υπέργηρους  πόνους  του  ανθρώπου,  με  πόθο  διακαή  να  προλάβει  ν’  αποτρέψει  ένα  παγκοσμιοποιημένο  πρόταγμα  υλισμού,  που  δεν  απολήγει  παρά  σε  ολική  έκλειψη.  

 «Γράφω  αυτό  το  βιβλίο  για  να  κάνω  τους  ανθρώπους  να  καταλάβουν,  πως  η  ζωή  είναι  ένα  δώρο  πολύτιμο  και  είναι  ύβρις  να  μας  κουράζει.»

 Ο  όρος  ύβρις  χρησιμοποιείται  εντέχνως,  όχι  σαν  συνώνυμος  του   αμαρτήματος,  δηλαδή  ηθικοθρησκευτικής  παρεκκλίσεως,  ούτε  του  λάθους,  δηλαδή  νομικού  ατοπήματος,  αλλά  ως  παράβαση  ακανόνιστων  ορίων. 
Οι  ήρωές  του  προέρχονται  από  διάφορες  συνομοταξίες   παρακάμπτοντας  καλιγωμένα  στεγανά,  για  να  μας  συμπαρασύρουν  σε  βυθό   αναταράξεων  τόσο  ανάμεσα  στο  στατικό  αλλά  κινούν  του  Χρόνου,  όσο  και  στην  αφετηρία  αλλά  τερματισμό  των  ορίων  απειλής  του  ίδιου  μας  του  εαυτού.  Με  αντιφατική  ανασύσταση  πορτραίτων  εκδιπλώνει  δαιμονιωδώς  την  πορεία  της  ισορροπίας,  με  στόχο  τον  ατομικό  αλλά  και  ευρύτερο  κοινωνικό  επανακαθορισμό. 
Εμβρόντητη  λοιπόν:
Διασταυρώθηκα  στην  απέραντη  κοιλάδα  του  θρήνου  με  «πλάσματα  ανθρώπινα  και  πετρώδη»,  που  υψώνουν  τον  Έρωτα  ως  ελιξίριο  ζωής  κι  εξελίσσουν  τη  δικαιική  λειτουργία  της  έννοιάς  του.
Σπλαχνίστηκα  τα  «αστεία  δίποδα»,   που  ταλανίζονται  στη  μισαλλοδοξία  της  παραμόρφωσης   λόγω  της  κρίσης  της  μέσης  ηλικίας   ή  που  στέκουν   διανοητά  ως  πραγματικά  άτομα  μέσω  του  πνιγμού  τους  από   πολλαπλά  παράσιτα  ψυχοθεραπείας.
Μαθήτευσα  κοντά  σε  ζώα,  που  επιδίδονται  στη  διάσωση  του  κόσμου, για  να  αναρωτηθώ  πως  είναι  δυνατόν   στη  νοητότητα  που  μας  περιβάλλει,  ο  άνθρωπος  να  καταστρέφει  τις  αξίες χρήσης  αποκτώντας  αυθαίρετα  την  πρωτοκαθεδρία  και  μετατρέποντας  τη  φιγούρα  του  σε  ριζικό  μονοπώλιο,  αφού  ακρωτηριάζει   τη  φύση,  εξ’  αιτίας  της  συνθλιπτικής  της  υποδούλωσης  απ΄ την  εξουσία  του  έλλογου.

 «Δεν  είναι  απαραίτητο  οι  άνθρωποι  να μαθαίνουν  πάντα  την  αλήθεια»

 Εκστομίζει  ο  Δημοσθένης,  ο  πιο  πεζός  δράκος,  που  έλκει  την  καταγωγή  του  απ’  την  εποχή  της  Πανγαίας, ακούσια  έπεσε  σε  υπνομάθεια  δυο  χιλιάδων  χρόνων  και  όταν   ξύπνησε  διαπίστωσε  περίλυπα  τη  διαστρέβλωση  του  αρχαιοελληνικού  φιλοσοφικού  καμβά  και  την  αδυναμία  διαχειρίσεως  της  γνώσης.
Και  σ’  αυτό  το  σημείο   δεν  καλούμαστε  να    αναβιώσουμε  συμπαθητικά  κάποια  συμπεριφορά  ή  να  ταυτιστούμε  μ’  έναν  ήρωα,  αλλά, αντιλαμβανόμενοι την  πλήρη  ατροφία  της  πολιτικής  μας  φαντασίας, να  θρηνήσουμε  την  ανάταξη  των  τύπων,  που  πέρασαν  απ’  το  βαρύτιμο  πετράδι   του    μόχθου  στο  ύστατο  μεταίχμιο  της  αποξένωσης,   για  να  οδηγηθούμε  στο  συμπέρασμα  πως  οφείλουμε  να  αντιπαλεύουμε,  όπως  ο  ίδιος  ο  συγγραφέας  υποστηρίζει, «τους  ορφανούς  από  κοινωνία  ανθρώπους»  και  να  συγκρατήσουμε στη  σκέψη    πως  τίποτα  δεν  βλαστάνει  παρά  υπό  τον  παντεπόπτη  Ουρανό,  διάγγελοι  του  οποίου  καθίστανται  συχνά  βολίτες  που  σπέρνουν  τον  θάνατο,  προς  ένδειξη  δυσαρέσκειας. 
Τέλος,  αν  στο  οικοδόμημα  πολλών  φιλοσόφων  πρωταγωνιστικό  ρόλο  έπαιξε  το  τρίπτυχο   Εν-Νους-Ψυχή,  στο  σύνολο  του  έργου    του  Πέτρου  Αργυρίου,  πρωτεύοντα  ρόλο  διαδραματίζουν  τα  Πρόσωπα-Ζώα-Πράματα,  με  το  άσπιλο  όνειρο  να  αναδύεται  αμετάβλητο και  αυτο-προσδιοριζόμενο,  προσφέροντας  περισσή   νεότητα  σε  όλους  εμάς...








Το κάθε κείμενο είναι ένα εύθραυστο πλοιάριο. Κατά την ανάρτηση δεν περιμένει να συγχωρέσει, μήτε να συγχωρεθεί.. . Τα χρόνια της Χολ...