1 Φεβ 2017

Βιογραφίας  ένεκεν...

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη    



                                                                                                          
                                                                                                                  Κυριακή  11  Δεκέμβρη  2011


Καλούσα  τη  μητέρα  μου  απ’  το  πρωί,  χωρίς  αποτέλεσμα.  Καρκινοπαθής  επί  δέκα  έξι  χρόνια,   αλλά  πολύ  υπερήφανη  για  να  προσκολληθεί  στα  παιδιά  της,   διέμενε   σε  απόσταση  τεσσάρων  χιλιομέτρων  από  την  δική  μου  κατοικία.
Το  απόγευμα  ένα ελαφρύ αεράκι θρυμμάτιζε τα ελαφροΰφαντα  σύννεφα κι ο ήλιος έπαιζε κρυφτό πίσω απ’ τα λευκά κάτοπτρα. Μιαν αδιόρατη  ανησυχία, σαν  παντεπόπτης  οφθαλμός,  ακαθόριστη  αλλά  εντονότατη  για  κάτι  το  επικείμενο,    με  είχε  εμβολίσει, το  απρόβλεπτο  δεν  είναι  ποτέ  αλαργινό  για  έναν  βαρέως  πάσχοντα  όπως  εκείνη.  Έκανα  ένα  χαλαρωτικό  μπάνιο  και  καθώς  ντυνόμουν,  αποφασισμένη  να  την  επισκεφτώ,   το  κουδούνισμα  του  τηλεφώνου,  το  οποίο  συνέδεα  πάντα  με   κακή αναγγελία, διατάραξε  την   ηρεμία  του  σπιτιού. Σπάνια  η προαίσθησή  μου  έκανε  λάθος…
Όταν  έφτασα  στο  σπίτι    αντίκρισα  το  σώμα  της  να  κείτεται  άκαμπτο   μπροστά  στα  πλακάκια  της  κουζίνας,  προσπάθησα  να  το  μετακινήσω αλλά αυτό  στάθηκε  αδύνατον. Με  κοιτούσε  με  το  πράο  βλέμμα  της, κάθε  φορά  που  ένιωθα  αδύναμη  αρκούσε  μια  ματιά  της  για  να πάρω  κουράγιο.

«Εσύ  είσαι  δυνατή  σαν  κι  εμένα, δεν  λυγίζεις.»  μου  έλεγε  πάντα…                       

Δεν  ήξερα  αν  αυτό  ίσχυε  ή  αν  το  ενστερνιζόμουν  απλά  για  να  μην  την   απογοητεύσω  και  να  ανταποκριθώ  στις  προσδοκίες  της,  επειδή  συχνά  συνελάμβανα  τον  εαυτό  μου   στα  όρια    ανείπωτης  αδυναμίας.  Δύσκολο  να  διασαφηνίσουμε  για   ποιους  λόγους  ενεργούμε, δυσερμήνευτες  συχνά  οι  πράξεις  μας, ίσως  ανεξήγητες.  Πολλάκις  η  «Δύναμη»  είναι  ένα  φόρεμα,  που  μας  φορούν  οι  άλλοι.  Διαπίστωνα  πως  τα  λεγόμενά  της  ήταν   ασυνάρτητα. Δύσκολο  ν’  αποφανθούμε  αν  είμαστε  κύριοι  των  επιλογών  ή  αν  οι  επιλογές  προπορεύονται   πάντα  ένα  βήμα  πριν  κυριαρχώντας  μας.
                                                                      
«Τη  χάνω. Χάνω  τη  δύναμή  μου.»                                                                                                     

Η  συνδυαστική  σκέψη  ξεπρόβαλε  δυστυχώς  αμαυρώνοντας   τη  μεγαλειώδη  στιγμή  της  εισέλασης  του  Θανάτου,  ο  οποίος  φυσούσε  με  δριμύτητα  προς  την  οικογένειά  μας  και  πάλι. Την  αγκάλιασα, τα  δάκρυά  μου  ανεξέλεγκτα…
Στο  Νομαρχιακό  Νοσοκομείο  της  Λιβαδειάς  περίπου  στις  εφτά  το  απόγευμα  η  κινητικότητα ήταν αυξημένη,  κατά συνήθεια άλλωστε. Δίνοντας  το  βαρύ  ιστορικό  μπήκαμε  μοιραία   σε  μακριά  αναμονή, αναμένοντας  κάποιον  επιμελητή,   αφού  μόνο  ειδικευόμενοι  την  είχαν  δει,  χωρίς  σαφώς  να  μπορούν  να  της  προσφέρουν  βοήθεια.   
Στο νοσοκομείο.  Στον συνήθη ορυμαγδό.  Το προσωπικό, αλώβητο απ’ το περιρρέον θλιβερό κλίμα, ανέγγιχτοι και χαχανίζοντας ενίοτε προσέφεραν τη  βοήθειά τους στους ασθενείς, αυτό το σιδηρούν προσωπείο μιας ίσως αμυντικής ειρωνείας μέσα σ’ ένα αλλόκοτο παραλήρημα.
Σοβαρότητα-αστεϊσμοί.
Παγερότητα-φιλικότητα. 
Τυπικότητα-εγκαρδιότητα. 
Συγγενείς έτρεχαν πανικόβλητοι στα ταμεία προς διεκπεραίωση ασφαλιστικών εκκρεμοτήτων,  φιαλίδια  με  αίμα  πηγαινοέρχονταν  απ’ το  τμήμα  των  επειγόντων  στα  εργαστήρια,  οι  νοσηλεύτριες  ενημέρωναν  τους  γιατρούς.  Όλα τόσο οικεία, όλα τόσο ξένα, ένα βουητό ξέφρενης  δραστηριότητας.  Ένα αλλοπρόσαλλο κράμα διαθέσεων, απ’ το οποίο ανακύπτει ένας παροξυσμός που εκδηλώνεται με πάταγο δίπλα σου και πιθανή προσπάθεια διαφυγής μάταιη. Μεταλλάσσονταν οι άνθρωποι σε ρομπότ, η υπερβολική, ενίοτε  κακοπροαίρετη συναναστροφή πλίσαρε την καχυποψία, σαν μούχλα απλωνόταν στο δέρμα.  
Τραμπαλιζόμουν  στην  καρέκλα  δίπλα  στο   φορείο,  σαρώνοντας  την  εικονογραφία  που  παρήλαυνε  ενώπιόν  μου,  κι  επιθεωρώντας  την  υπνώτουσα  κατάσταση,  στην  οποία  είχε  περιέλθει  η  μητέρα  μου,  σαν  επίδοξη  εξερευνήτρια  που  μοχθεί  να  μυηθεί  στα  μυστικά  και  στους  νόμους  της  λήθης.  Όλα  τα  κέντρα  του  εγκεφάλου  της   μάνας, διανοητικό-συναισθηματικό-κινητικό-ενστικτώδες,  ήταν  σε  καταστολή,  διαδικασία  που  διάβρωνε  την  ανθρώπινη  υπόσταση.  Ο  θρήνος   απεικονιζόταν  στην  αντισηπτική  στιλπνότητα   του  δαπέδου, το  οποίο   συνέχιζε  να  γεύεται    το  απολυμαντικό  που  έσταζε  απ΄ της  σφουγγαρίστρας  τις  γλώσσες,  και  σε  εμβληματικό  αντιπερισπασμό  συνόδευε  αβίαστα  την  σκέψη. Το  ριζικό  του  καθενός  είναι  ζαλωμένο  στην  πλάτη  του,  σαν  καβούκι  της  χελώνας, περιαύγαση  που  διαφοροποιεί  τον  άνθρωπο   προσδίδοντάς  του  τόσο  ιδιαίτερες  ιδιότητες  όσο  και  τραγικότητα. 

Ήταν  συνταραχτικό.  Σε  δύσκολες  στιγμές  άναρχες  διεργασίες  διανοίγουν  σήραγγα,  στην  οποία  ανακαλούνται  με  προκρούστεια  ίσως  τακτική  σκιώδεις  αναμνήσεις  και  προσπαθείς  ν’  απαλλαγείς  απ’  τις  αμφιβολίες,  οι  οποίες  σου  υπενθυμίζουν  ό,τι  δεν  συμπορεύεται  με  την  συνείδηση,  πως  ο  καθένας  είναι  άρρηκτα  συνδεδεμένος  με  τους  σκοπούς  των  πράξεών  του,  με  το  γίγνεσθαι,  με  εχέγγυα  φαυλότητας. Όλο  αυτό  το  συνονθύλευμα  δεν  εξυγιαίνεται  μέσω  απλής  αναγωγής  σε  επίλυση  εξισώσεων,  δεν  κερδίζεται  με  ξερές  εξισορροπητικές  διαδικασίες. Κι  ήταν  η  λικνιστική  κίνηση  που μ’  έριχνε  σε  δίχτυα  προμνησίας. 
Χωρίς  να  ξεκαθαρίζω   τον  λόγο   μετακαλούσα  τα  ενημερωτικά  σημειώματα  εξόδου  απ’  το  Αρεταίειο  Νοσοκομείο  κάθε  που  εισερχόταν  για  χημειοθεραπεία,  κάθε  που  ιδρυματοποιούσε  την  ύπαρξή  της.  Έγγραφα  τυπικά,  αφού  αναφέρονταν  στα  στοιχεία  του  ασθενούς  και  στην  αιτία  εισόδου,  η  οποία  περιγραφόταν  κωδικοποιημένα  CA ΜΑΣΤΟΥ-ΧΜΘ. Αίφνης  αναρωτήθηκα  πως  είχε  δοθεί  η  συγκατάθεση  να  διοχετεύονται  τόσα  δηλητήρια  στο  σώμα  της,  αφού  δεν  είχε  προηγηθεί  καμία  εκτενής  ενημέρωση  τόσο  στην  ασθενή  όσο  και  σ’  εμένα,    που την  συνόδευα  πάντα.  Μάλλον  επρόκειτο  για  σιωπηρή  συναίνεση, η  οποία  κατά πόσον  αποτελούσε  προϊόν  εκλαϊκευμένης  ενημέρωσης  ή  πλάνης;  Θυμόμουν  ωστόσο  πως  η  μαμά  εξερχόταν  σαν  διαφορετικός  άνθρωπος,  ενδυόμενη  μιαν  αμίμητα  βαθύτερη  μοναξιά  αλλά  κι  εντονότερη  δύναμη  παρόλο  που  οι  εν  λόγω  θεραπείες  υποχρέωναν  τον  ασθενή  σε  μία  απ’  τις  πιο  ευάλωτες  καταστάσεις,  που  μπορεί  να  δημιουργήσει  η  μοντέρνα  ιατρική,  δεδομένου  ότι  το  σώμα  καλούταν  να  σταθεί  ανυπεράσπιστο  απέναντι  στο  περιβάλλον,  αφού  το  ανοσοποιητικό  σύστημα  αδρανοποιούταν  για  κάποιες  ημέρες. 
Οι  σκέψεις  ήσαν  ανάκατες  και  μιαν  αναστάτωση  άρχισε  να  μεταδίδεται  απ’  το  κεφάλι  σ’  όλο  μου  το  σώμα, κάτι  σαν  δυνατό  αεράκι  να  μ’  έσπρωχνε   απαλά  σε  μιαν  άλλη  κατεύθυνση  κι  οι  αποχρώσεις  του  λογισμού  δεν  είναι  πάντα  λεπτοφυείς  αλλά  ενδιάμεσες  και  χειροπιαστές.   Σε  ξεχωριστό  τετραγωνίδιο  η  έκβαση  νοσηλείας:  άλλοτε περιγραφόταν  ως  ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΗΣΗ  κι  άλλοτε  ως  ΒΕΛΤΙΩΣΗ, όροι  μονολεκτικοί  κι  εναλλασσόμενοι.  Προφανώς  όταν  δηλωνόταν ύφεση  οι  θεράποντες  προχωρούσαν  σε  σταθεροποίηση  της  κατάστασης  με  επαναλαμβανόμενους  κύκλους  χημειοθεραπείας. 
Εισαγωγή-Εντατικοποίηση-Συντήρηση-Θεραπεία… 
Ένα  τόξο  ιχνηλατημένο  συνέδεε  τα  κύρια  στάδια.  Και  τα  σκευάσματα  που  χρησιμοποιούνταν  για  ποιους  λόγους  δεν  αναγράφονταν  ποτέ    στο  προσωπικό  σημείωμα   του  ασθενούς,  ο  οποίος  ανίδεος  δεν  δύναται  να  ερμηνεύσει  κανέναν  μηχανισμό  αντιμετώπισης;  Τύγχανα  ιδεολογικής  πόλωσης,  ευρισκόμενη  ξαφνικά  μπροστά  σε  ευθύνες ή  σε  φόβους.  Καυχιόμουν  πως  δεν  έλλειψα  ποτέ  απ’  το  πλευρό  της  αλλά  κατά  πόσον  είχα  σταθεί  άξια  ν’  αναλύσω  τα  περίπλοκα  γρανάζια  του  συστήματος  περίθαλψης,  στο  οποίο  επαφίεντο   τόσοι  και  τόσοι  άνθρωποι;
 Στις 16 Δεκεμβρίου 2011 και  ύστερα  από  σειρά  εξετάσεων,  ο  γιατρός  απεφάνθη:

-Έχετε  δύο  επιλογές. Η  μητέρα  σας  θα  μεταφερθεί  σε  νοσοκομείο  των  Αθηνών,  όπου  θα  υποβληθεί  σε  κύκλο  ορισμένου  αριθμού ακτινοβολιών. Αυτό  ερμηνεύεται  ως  μία  επιμήκυνση  ζωής περίπου  έξι  με  οχτώ  μηνών,  χωρίς  ωστόσο  να  διασφαλίζεται  και  η  ποιότητα   αυτής. Η  άλλη  επιλογή  είναι  η προφανής.  Δίχως  παρέμβαση  θα  εκπνεύσει  σ’  έναν  μήνα. 
Επιθεωρούσα  μουδιασμένη  τον  εκπρόσωπο  της  επιστήμης.  Η  βεβαιότητα,  με  την  οποία  διατύπωνε  τη  διάγνωση,  ήταν  μαθηματική.   Αυτή  τη  φορά  δεν  επρόκειτο  για  απλή  μικροδιηθητική  επέκταση  του  κακοήθους  όγκου  σε  γειτονικούς  ιστούς.  Η  νόσος  έπαιζε  με  σημαδεμένη  τράπουλα,  κατισχύοντας   στα  εγκεφαλικά  κύτταρα.  Υπόθεση  ρουτίνας  η  ενημέρωση,  μετά  πραότητας  σαφώς,  του  συγγενικού  περιβάλλοντος  των  μελλοθάνατων.  Επιμελώς  είχε  συντάξει  τη  δισέλιδη  αναφορά  με  πάσα  προσοχή  αποποίησης  ευθυνών,  οι  οποίες  θα  επιβάρυναν  ενδεχομένως  τον  ίδιο.  Πολλάκις  η   αδαημοσύνη  και  η  αμάθεια  είχαν  οδηγήσει  γιατρούς  σε  απρόβλεπτες  συνέπειες  και  όφειλε  να  φυλάει  τα  νώτα  του…
Λέξεις αυθύπαρκτες αρνούνταν να συνταχθούν, το μυαλό μου έτρεχε να σκεφτεί, ίσως να προλάβει, λέξεις που  έκρυβαν  τόσες  ανησυχίες,  τόσα  τραύματα  πυορροούντα. Κατά  την πρώτη  ανάγνωση  επιδόθηκα  στην  ενδοκειμενική  αποκρυπτογράφηση.  Διήγηση  σε  διαστάσεις  μύθου,  που  δεν  προτείνει   έναν  στρωμένο  δρόμο,  τον  οποίο  ο  αναγνώστης  οφείλει  να  ακολουθήσει  τυφλά,  παρά  μόνο  κατευθύνσεις  κι  επιλογές  καίριες   για  την  αυτοπραγμάτωσή  του  ως  ανθρώπινου  όντος.  Και  προκειμένου  μια  τέτοια  διήγηση  να  διαθέτει  αξιοπιστία,  είναι  αναγκαίο  να  συναφθεί  με  δυνάμεις  που  δεν  υπόκεινται  σε  μεταβλητές  του  χώρου  ή  του  χρόνου. 
-Δεν  θα  υποβάλλω  τη  μητέρα  μου  σε   περαιτέρω  γιατροπορέματα. Να  γίνει   βορά  στα  νύχια   των  επιστήμης,  δεν  είναι  πειραματόζωο. Θα   υπογράψω  και  θα  την  πάρω. 
Το  ύφος  μου  ήταν  αιχμηρό  και  δεν  επιδεχόταν  καμία  αντίκρουση. Στην  ουσία  είμαι εκ  των  υστέρων  υποχρεωμένη  να  θαυμάσω  την  αφέλεια  αυτής  της  συμπεριφοράς  σαν   ριζική  αδυναμία  ή  κόπωση.  Διότι  απλά  η  μητέρα  μου  είχε  ήδη  γίνει  πειραματόζωο  κι  είχε  πιαστεί  στο  δόκανο  της  επιστήμης  σαν  τόσους  άλλους  ασθενείς.  Την  μετέφερα  σε  ιδιωτικό  ίδρυμα  ηλικιωμένων  στην  πόλη  της  Λιβαδειάς  Η  κατάστασή  της  δεν  άφηνε  περιθώρια  για  κατ'  οίκον  φροντίδα.   Παρατηρούσα  τον  εκφυλισμό  του  ανθρώπινου  σώματος  και  φοβόμουν. Ξαφνικά  αντιλαμβανόμουν  τη  σύντομη  πορεία  του  ανθρώπινου  βίου.  Κοίταζα  απέναντι,  έξω  απ’  το  παράθυρο. Πού  ακριβώς; Σαν  να  χάθηκαν  όλα.  Σε  τούτη  τη   μάχη  δεν  πάλευα  ισότιμα,  το ‘ξερα.  Η  μανία  κι  η  ατσάλινη  πυγμή  υποχωρούσαν,  αργά  αλλά  σταθερά. 
Ίσιωσα  τον  κορμό  περισσότερο  και  βγήκα  στο  διάδρομο,  κατευθυνόμενη  προς  τον  πρώτο  όροφο  πέρασα  μπροστά  απ΄ το  αυτοσχέδιο  χριστιανικό    ευκτήριον,  στα  αριστερά  του  τεράστιου  προθαλάμου  εισέλευσης  στο  κτήριο.   Οίκοι  προσδοκιών  ατελέσφορων, πως  αλλιώς  να  χαρακτηριστούν  οι  ναΐσκοι; 


Στις  16  Ιανουαρίου  2012,  επισκέφτηκα  το  πρωί  την  μητέρα  μου  στο  ίδρυμα.  Καθημερινή  συνήθεια,  αν  δεν  την έβλεπα  δεν  ησύχαζα. Εκείνο  το  πρωινό  δεν  είχε  καθόλου  επαφή  με  το  περιβάλλον.  Τη  βρήκα  σε  ημιθανή  κατάσταση, δεν  με αναγνώριζε. Έβαλα  το  παγωμένο  μου  χέρι  μέσα  στην  παλάμη  της. Πόσο ζεστή!  Όπως  πάντα.   Καθισμένη  δίπλα  στο  κρεβάτι    σκεφτόμουν  την  ατσάλινη  αντοχή  της.  Μια  γυναίκα  αγράμματη  αλλά  προσηνής, υπερήφανη, αγωνίστρια…  Ένα  κράμα αριστοκρατικής  ευγένειας  και  προοδευτικής  νοοτροπίας.  Έγειρα  στον  κόρφο  της  κι  αναλύθηκα  σ’ ένα  κλάμα   βουβό. Μια  μοναξιά  διαφορετική  με  περικύκλωνε. Τα  αιμοφόρα  αγγεία  του  ομφάλιου  λώρου   στέγνωναν.  Ο  ομφάλιος   λώρος!  Επιστημονικά  κόβεται  αμέσως  μετά  τον  τοκετό.  Ουσιαστικά  όταν  η  μητέρα  αποβιώνει.   Μία  νοσοκόμα  με  ενημέρωσε  πως  ο  διευθυντής  του  ιδρύματος  με  περίμενε στο  γραφείο  του.   Ο  ίδιος  μου  διασαφήνισε  πως  η  ασθενής  θα  υπέκυπτε  σύντομα,  αλλά  όφειλα  να  προπληρώσω  τον  επόμενο  μήνα  νοσηλείας.  Αηδιασμένη  άφησα  τα  χρήματα  στο  γραφειάκι.  Ήμουν  υποχρεωμένη  να  συναναστρέφομαι  με  ανθρώπους,  που  δεν  εκτιμούσα  στο  ελάχιστο…

Ο  Θρήνος  μοιράζεται;  Ίσως  να  αναπλάθεται   μες  στο  μυαλό  με  τρόπο   αντιθετικό. Ο  Θάνατος  συνειδητοποιείται; Σαφέστατα  στιγματίζει  τη  μνήμη. Τα  καλώδια  βραχυκυκλώνουν  προς  κατευνασμό  της  ψυχικής  αναταραχής.  Μαρμαρώνει  ο  χρόνος. Οι  εκφραστικές  συσπάσεις  παλεύουν  να  ισορροπήσουν,  αλήθεια  καταφέρνει ο  άνθρωπος  να  κρύψει  τις  ψυχικές  διεργασίες,  λίγο  η  φωνή  του   τον  προδίδει  μ’  αυτό  το  επίμονο  τρέμουλο  που  επιβεβαιώνει  την  ασύμμετρη  παρωδία. Ο  Θάνατος  είναι  η  στροφή  που  καταλήγει  σ’  αδιέξοδο,  το  οποίο  τυγχάνει  διττής  ερμηνείας. Υποπίπτει  στις  αισθήσεις  σαν  σκόπελος  παραγωγικός  ή  σηματοδοτεί  τον  τερματισμό  προσωπικών  συνομιλιών.  Στη  συστοιχία  των  προσκομμάτων  έρχεται  να  συναρμόσει  το  πένθος.  Τις  στιγμές  του  πένθους  ο  άνθρωπος  οφείλει  να  μένει  μόνος, αντιμέτωπος  με  τον  πόνο  του, να  ζυγίζει  την  απώλεια  σε  προσωπικό  επίπεδο,  να  αναλύει    τον   θάνατο, να   αναμετριέται   με   τη  σθεναρότητά   του,  ν’  αντιλαμβάνεται  το  μικροσκοπικόν  της  υπάρξεως.  Να  παρατηρήσει   την  Ανατολή  ή  τη  Δύση  και  ν’  αναρωτηθεί,  για  ποιους  λόγους,  σαν χαμένος ταξιδιώτης  κι  αυτόπτης μάρτυρας της αλληλοδιαδοχής του Ηλίου και της Σελήνης ρίχνεται στη μάχη.  Για να ξεχάσει ενδεχομένως  την  εμπεδωμένη  πορεία, η οποία τον παρασύρει προς το τέλος ή προς μία νέα αρχή, ποιος μπορεί να εξηγήσει τα μυστήρια του χρόνου που μπολιάζουν πνεύματα, συναισθήματα, χνάρια ανεξίτηλα χαραγμένα στον μαυροπίνακα των Γαλαξιών.  Η  Μοίρα  γεμίζει  το  σακούλι   με  πέτρες, άλλες  πολύτιμες, άλλες  άχρηστες, τι  σημασία  έχει. Όλες  καλούμαστε  να  τις  κουβαλήσουμε προσποιούμενοι  αυτοσχέδιο  χαμόγελο  κι  ας  σουβλίζεται  η  πλάτη  μας.  
Οι  τυφλές  αποφάσεις  καθιστούν  πιο  σύντομη  την  διαδρομή  του  όντος, η  οποία  σαν  αζευγάρωτη  κάλτσα  ανάμεσα  σε  συνδυασμένα  χρώματα  παλεύει  να  προσαρμοστεί  φορώντας  ψεύτικο  χαμόγελο  ή   αγέλαστο  εκμαγείο. 
Και  δεν  ήμουν  παρά  ένας κορμός δένδρου  που  κουβαλάει  τις απολήξεις του  χωρίς ν’ ανιχνεύει  εύφορο  έδαφος να τις απλώσει, σαν άνεμος που θροΐζει τα φύλλα χωρίς να τα χαϊδεύει,  θωρώντας  απλά  την   ιστορία να τρέχει χωρίς να με   περιλαμβάνει στις σελίδες της.  Και  κανένας  χρησμός  προς  επίλυση  δεν  πετούσε  τη  σκούφια  μπροστά  στα  πόδια  μου,  κι  η  ζωή  που  είναι  επί  θύραις  αλλά  τραμπαλίζεται  σ’  ανελέητο  κρυφτούλι;  Μα  δεν  είναι  παρά  απ’  το  πρώτο  σκαλί  που  άρχιζα  ν’  απομακρύνομαι  για  να  περάσω  σ’  ένα  δεύτερο,  πάνω  στο  τραχύ  ανάγλυφο,  του  οποίου  θα  πραγματοποιηθεί  μια  συμπλοκή,  κι  εγώ  δεν  ήξερα  αν  θα  είμαι  μάρτυρας  του  συμβάντος  ή  της  ανακριτικής  διαδικασίας. 
Κάθε  απόπειρα  αναβίωσης  του  παρελθόντος,  είτε  αυτή  διαπνέεται  από  θαυμασμό  είτε  από  διαπίστωση ένδειας, παραχάραξη αποτελεί διαθλαστική. Οι  διαστρεβλωμένες  παραμορφώσεις  ίσως  τελικά  να  μην  οδηγούν  πουθενά. Οροθετούν  ωστόσο  την  υφαλοκρηπίδα  του  λογισμού,  ο  οποίος  οφείλει  να  λειτουργεί  πολυπλεύρως  χρησιμοποιώντας  μεθόδους  και  δεξιότητες  προς  άρθρωση  τεκμηριωμένων  αιτημάτων.   Η  κάθε  μορφή  αμφισβήτησης   δεν   υποδηλώνει  ασκητική  διανόηση, που  αποσκοπεί  σε  επίδειξη  πνεύματος,   αλλά    επιλαμβάνεται  των  ανθρώπινων  δεινών  και  διεξέρχεται  θεμιτές   μεθόδους    για  να  υπεισέρθει  σαν  παράγοντας  διασάλευσης  των  δεδομένων. 
Μετά  τον  θάνατο  της  μητέρας  μου,  άρχισα  να προσηλώνω  την  προσοχή  μου  σε  λεπτομέρειες,  οι  οποίες  ωστόσο  εγείραν  ερωτήματα  επιτακτικού  χαρακτήρα.  Βρισκόμουν  σίγουρα  στο  μελανότερο  σημείο  της   ιστορίας  μου  και  κανείς  δεν  μπορούσε  να  επιχειρηματολογήσει  υπέρ  της  ευφυίας  των  κινήσεων,  όπως  και  κανείς  δεν  μπορούσε  να  υπερπηδήσει   τους  στιλιζαρισμένους  ισχυρισμούς  περί  διαφορετικών  καταστάσεων  ανά  χρονικών  περιόδων,  αφού  τα  δεδομένα   δεν  εμφανίζονται  παρά  υπό  το  πρίσμα   ανάλλαχτης  διακλαδικότητας.   Η  αγωνία  όσον  αφορά  στην  ανθρώπινη  επιβίωση  επιτείνεται,  πως  αλήθεια  να  υπερκεράσει  ο  άνθρωπος  την  πολυσχιδή  οντότητα  της  κρίσεως  π’  ανυποχώρητα  μεταβαίνει  προς  αστάθμητες  κατευθύνσεις;  Τόσο  φιλοσοφήματα-επιστημονικές  πραγματείες  όσο  κι  αξίες  αποτυγχάνουν  κι  εφεσιβάλλονται.  Μία  συνεχόμενη  αυτοαναίρεση,  η  οποία  σκοτώνει  τις  ιδεολογίες  χωρίς  δυνατότητα  αναγέννησής  τους.
Το  πένθος  είναι  σαν  ενυδρείο,  μέσα  στο  οποίο  η  φίλτρανση  είναι  ανεπαρκής. Το  δριμύ  του  θανάτου  έχει  απολεπίσει  την  ψυχική του  ατόμου  ρώμη.  Ο  φόβος  του  αναπόφευκτου  ελλοχεύει  την  υποσυνείδηση,  η  οποία  αρχίζει  να  εμφιλοχωρεί  σε  υποθαλάσσια  ζούγκλα  αμφιβολίας. Βόγγοι   μετεωρίζονται  εγγαστρίμυθα  κι  η  ανησυχία  αναμορφώνεται  διαρκώς  κι  ανεπίληπτα,  τάσεις  οπισθοχώρησης  ή  αποφυγής  καταστάσεων  πυροδοτούν  εμπειρίες  νευρικότητας.  Μόνη  πανάκεια  κατασίγασης  όλων  των  συμπαρομαρτούντων  είναι  η  διερεύνηση  μέσω  της    γνώσης. Μέσα  από  δαιδαλώδη  σοκάκια,  επίπονο  κι  επίμοχθο  κλωθογύρισμα,  αποκρυσταλλώθηκε  η  πεποίθηση  πως  μόνο  η  ενδελεχής  ανάλυση  των  γεγονότων  θα  προσέφερε  σωσίβιο  σωτηρίας  ενάντια  στα  παλιρροϊκά  κύματα,  τα  οποία  γιγαντώνονταν  μέρα  τη  μέρα  όλο  ένα  και  περισσότερο  κι  απειλούσαν  με  πνιγμό  μου.  Και  ως  γνωστόν  στο  πληγωμένο  ζώο  πολλά  κοράκια  ζυγώνουν,  κι  είχαν  ήδη  ζυγώσει  αρκετά…

Συνακολούθως  ένα  πρωινό   πήρα  την  απόφαση  να  κάνω  την  αρχή.   Τηλεφώνησα  στη  Διεύθυνση  Ανάπτυξης  Μονάδων  Υγείας,  στο  Τμήμα  Οργάνωσης  Μονάδων  Υγείας  και  Ιδιωτικών  Κλινικών. Έπειτα  από  πολλαπλές  παραπομπές  σε  αρμοδίους  και  μη,  η  υπεύθυνη   απάντησε  με  προθυμία δίνοντάς  μου  κατευθυντήριες  προς  αναζήτηση  του  ιατρικού  ιστορικού  της  ασθενούς,  και  προτρέποντας  με  να  μετατρέψω  το  προφορικό  αίτημα  σε  γραπτό  κι  επίσημο,  κάτι  το  οποίο  σήμανε  την  άνοδο  στον  Γολγοθά.  Είχα  να  αντιμετωπίσω  δύο   δημόσια  νοσηλευτικά  ιδρύματα  και  μία   ιδιωτική  κλινική,  τα  οποία   υπάγονται  σε  διαφορετικές  ελεγκτικές  αρχές  έκαστο.   Επιπροσθέτως   δεν  θα  μπορούσα  ποτέ  να  φανταστώ,  αν  και  το  νομικό  πλαίσιο  έχει  δομηθεί  πυκνά  υπέρ  του  δικαιώματος  συγγενούς  πρώτου  βαθμού  προσβάσεως  σε  ιατρικό  φάκελο  θανόντος,    τη  σαθρότητα  ενός  συστήματος   που   χώλαινε  από  παντού  και  την  ολιγωρία,  εκ  προθέσεως  ή  εξ  αμελείας  το  αφήνω  στην  κρίση  του  αναγνώστη,   του  προσωπικού  που  το  υπηρετούν. Στις  αρχές  του  Οκτώβρη  2015  υπέβαλλα  αίτημα  συλλογής  πληροφοριών  τόσο  στο  Αρεταίειο  όσο  και  στο  Νοσοκομείο  Λιβαδειάς,  σχετικά  με  την  οργάνωση  τους-τον  εφοδιασμό  τους  σε  φάρμακα-την  άδεια  εισόδου  ιατρικών  επισκεπτών  στα  ιδρύματα-την  πρόσβαση  στον ιατρικό φάκελο  της  μητέρας  μου  και  διάφορα  άλλα  καίρια  ερωτήματα,  τα  οποία  χρήζουν  απαντήσεων.  Το  Αρεταίειο  απαίτησε  την  προσκόμιση  πιστοποιητικών   πλησιεστέρων  συγγενών-περί  μη  δημοσίευσης  διαθήκης-περί  μη  αποποίησης  κληρονομιάς-περί  μη  αμφισβήτησης  κληρονομικού  δικαιώματος  και  ων  ουκ  έστιν  αριθμός,  μια  διαδικασία  χρονοβόρα  και  εξαιρετικά  πολυδάπανη  για  να  λάβω ως  απάντηση,  πρώτον  και  όσον  αφορά  στα  στοιχεία  του  ιατρικού  φακέλου  ένα  πιστοποιητικό  νοσηλείας-έγγραφο  της  ιστολογικής  εξέτασης  διαγνώσεως  της  νόσου-ενημερωτικά σημειώματα  εξόδου  κατά  τους  κύκλους  υποβολής  της  ασθενούς  σε  χημειοθεραπευτική   αγωγή.  Όπως  ήδη  προανέφερα  τα  εν  λόγω  σημειώματα  ήταν   σχεδόν  πανομοιότυπα  με  αναγραφή  ελαχίστων  πληροφοριών.  Δεύτερον  και  όσον  αφορά  στη  ζήτηση  των  περαιτέρω  στοιχείων,  μου  κοινοποιήθηκε  απορριπτική  απόφαση  απ’  την  Επιτροπή  Έρευνας  με  πρόσχημα:  

α)  την  παρέμβαση  σε  προσωπικά  δεδομένα  των  αρρώστων,  κάτι  που  ουδέποτε  εθίγη  στην  αίτηση, πέραν  του  νόμιμου  κι  αδιαβλήτως  ελεγχόμενου  δικαιώματος  στην  ενημέρωση  για  τους  χειρισμούς,  οι  οποίοι  διενεργήθηκαν  στο  σώμα  της  μητέρας  μου.
β)  την  μη  αποδεκτή  μεθοδολογία   προς  εκπόνηση  επιστημονικής  εργασίας,  επιχείρημα   κατά  βάσιν και  ουσίαν  ανυπόστατο,  αφού  δεν  υποστηρίχθηκε  ποτέ ενδεχόμενο  εκπονήσεως  εργασίας  αλλά  συγγραφής   βιβλίου  ή  άρθρων.

Στο  Νοσοκομείο  της  Λιβαδειάς  ευρέθην  αντιμέτωπη  με  μία  πλήρη  απαξίωση  της  προσωπικότητάς  μου,  η  οποία  κάλλιστα  μπορεί  να  μεταφραστεί  ως  υποβιβασμός  των   νόμιμων  αξιώσεων  του  κάθε   αφανούς  Έλληνα  πολίτη.   Δεν  μου  ζητήθηκε  κανένα  νομικό  έγγραφο  αποδείξεως  των  κληρονομικών  μου  δικαιωμάτων,  και  το  αρχικό  αίτημα  απερρίφθη  συλλήβδην  απ’  το  πενταμελές  συμβούλιο  προτάσσοντας  επίκληση  στο  υπερμέγεθες  του  όγκου  των  αιτηθέντων.  Δεν  ειδοποιήθηκα  ποτέ  για  παραλαβή  της  αποφάσεως.
Ένιωθα  την  αυτοπεποίθησή  μου  αρκετά   ηττημένη,  όταν  αγόρασα  τα  βιβλία  των  κυρίων  Αργυρίου  και  Ίλλιτς,  τα  οποία  παρατίθενται  στη  βιβλιογραφία  του  πρώτου  άρθρου,  που  δημοσιεύεται.   Διαβάζοντάς  τα  άρχισε  η  σκέψη  μου  να  μετατοπίζεται  σε  επάλξεις   νέων  δεδομένων  και  να  επιβεβαιώνονται  τρόπον  τινά  οι  αιωρούμενες  υποψίες  μου. Δεν  ήταν  μόνο  οι  κυριαρχικές  ικανότητες  των  επιχειρημάτων,    που  επηρέαζαν  τον  συνειρμό  μου. Ο  λόγος  των  συγγραφέων  δεν  μετήλθε  στομφώδους  επιδείξεως  των  αδιαμφισβήτητων  γνώσεων,  αλλά  συγκεκριμένης  επεξηγηματικής  δομής  και  στέρεης  σαφήνειας.  
Επιπροσθέτως  επισκέφθηκα  την  έδρα  του  Συνηγόρου  του  Πολίτη  στην  Αθήνα.  Τα  διαλαμβανόμενα    στην  προφορική  κι  άτυπη  αναφορά,   ανέλαβε  να  διεκπεραιώσει  η  Κα Ειρήνη  Κυριακάκη,  άκρως  ευδιάθετη  να  σταθεί  αρωγός  στην  καταπολέμηση  της  παρακωλύσεως  της  προσπάθειας.  Υπό  την υπόρρητη  καθοδήγησή  της  συνέταξα  νέα  αιτήματα,  τα  οποία  υπέβαλλα  στα  ως  άνω  ιδρύματα  στις  21   Δεκεμβρίου  2015.  
Ο  διευθυντής  της  Χειρουργικής  στο  Αρεταίειο  και  ο  διευθυντής  Ιατρικής  Υπηρεσίας στο  Νοσοκομείο  Λιβαδειάς  αγνόησαν   τα  έγγραφα  επιδεικνύοντας  ολιγωρία   και  υποσκελίζοντας  επιμελώς  τη  σοβαρότητα  του  θέματος,  για  να  διαπιστώσω  πως  η  ελευθερία  και  η  ισότητα  καρκινοβατούν  στο  πλαίσιο  του  φαντασιακού,  δεδομένου  ότι  η  ελευθερία  εκλαμβάνεται  ως  εναντίωση  σε  κρατικές  επεμβάσεις  και  η  ισότητα  ως  αντιγνωμία  σε  νομικούς  κανόνες.  
Στις  23  Φεβρουαρίου  2016  υπέβαλλα  έγγραφη  κι  επίσημη  πλέον  αναφορά  στην  υπηρεσία  του   Συνηγόρου  του  Πολίτη.  Η  Διευθύντρια Διοικήσεως του  Αρεταίειου  Νοσοκομείου  και  ο  Διευθυντής  Ιατρικής  Υπηρεσίας  του  Νοσοκομείου  Λιβαδειάς   με  προσέγγισαν  τηλεφωνικά.  Το  μελίρρυτο  και  απροσδόκητα  ευγενικό  τους  ύφος  υποκλινόταν  σε  ένδειξη  πανικού  κι  υποδήλωνε  τον  φόβο  τους  μπρος  στις  συνέπειες.  Το  προκάλυμμα  ενδιαφέροντος  και  κινητοποίησης  από  πλευράς  τους  δεν  ενείχε  στο  ελάχιστο  την  ηθική  υποχρέωση  προς  τον  εκάστοτε  αποβιώσαντα  καρκινοπαθή  και  τον  αγωνιούντα  συγγενή  του,  αλλά  εστίαζε  σε  επουσιώδεις  παρωνυχίδες   αποποίησης  ευθυνών  και   διαφύλαξης  της  θέσεώς  τους. 

Σύμφωνα  με  το  άρθρο  14   παρ.  1  ν.  3418/2005  «ο  ιατρός  υποχρεούται  να  τηρεί  ιατρικό  αρχείο,  σε  ηλεκτρονική  ή  μη   μορφή,  το  οποίο  περιέχει  δεδομένα  που  συνδέονται  αρρήκτως  ή  αιτιωδώς  με  την  ασθένεια  ή  την  υγεία  των  ασθενών  του.  Για  την  τήρηση  του  αρχείου αυτού  και  την  επεξεργασία  των  δεδομένων  του   εφαρμόζονται   οι  διατάξεις  του  ν.  2472/1997  (ΦΕΚ  Α  50)». Στην   παράγραφο  του  ίδιου  άρθρου  ορίζεται  ότι  τα  ιατρικά  αρχεία  πρέπει  να  περιέχουν  το  ονοματεπώνυμο-το  πατρώνυμο-το  φύλο-την  ηλικία-το  επάγγελμα-τη  διεύθυνση-τις  ημερομηνίες  επισκέψεως  του  ασθενή,  καθώς  και   κάθε  άλλο  ουσιώδες  στοιχείο  που  συνδέεται  με  την  παροχή  φροντίδας  στον  ασθενή,  όπως  ενδεικτικά  κι  ανάλογα  με  την  ειδικότητα,  τα  ενοχλήματα  της  υγείας-τον  λόγο  επίσκεψης-την  πρωτογενή  και  δευτερογενή  διάγνωση-την  αγωγή  που  ακολουθήθηκε.   Οι  κλινικές  και  τα  νοσοκομεία  θα  πρέπει να  τηρούν  στα  ιατρικά  τους  αρχεία  και  τα  αποτελέσματα  όλων  των  κλινικών  και  παρακλινικών  εξετάσεων  (άρθρο  14  παρ.  3  ν.  3418/2005).  Η  υποχρέωση  διατήρησης  των  ιατρικών  αρχείων  ισχύει,  σύμφωνα  με  την  παρ. 4  του  ίδιου  άρθρου,  στα  ιδιωτικά  ιατρεία  και  τις  λοιπές  μονάδες  πρωτοβάθμιας  φροντίδας  υγείας  του  ιδιωτικού  τομέα  για  μια  δεκαετία  από  την  τελευταία  επίσκεψη  του  ασθενή,  ενώ  σε  κάθε  άλλη  περίπτωση  για  μια  εικοσαετία  απ’  την  τελευταία  επίσκεψη  του  ασθενή.  
Α)   Στο  Αρεταίειο  Ίδρυμα  δεν  υπάρχουν  κλινικές-παρακλινικές  εξετάσεις,  μέσω  των  οποίων  να  ιχνηλατείται  ευκρινώς  η  πορεία  της  ασθενούς,   ούτε   κανένα  στοιχείο  σχετικά  με  τα  χημειοθεραπευτικά  σχήματα  που  χρησιμοποιήθηκαν. Ύστερα  από  αλλεπάλληλες  παρεμβάσεις  του  Συνηγόρου  του  Πολίτη  παραχώρησαν  ένα  έγγραφο,  στο  οποίο  αναγράφονται  δύο  ουσίες  που  χρησιμοποιήθηκαν  στην  χημειοθεραπεία.  Δεν  καταχωρήθηκε  ποτέ  κανένα  πρωτόκολλο  ενημερωμένης  συναινέσεως  από  πλευράς  της  ασθενούς,  στο  οποίο  να  αναγράφονται  ακριβώς  οι  φαρμακευτικές  ουσίες  που  βομβαρδίζουν  το  ανθρώπινο  σώμα   και  η  λεπτομερής  ανάλυση  των   παρενεργειών.   Οι  Ειδικοί  ισχυρίζονται  πως  πρόκειται  για  άτυπη  ενημέρωση  και  συγκατάθεση.   Με  πλήρη  επίγνωση  θα  κατέθετα  πως   δεν  υπάρχει  σαφής  ενημέρωση,  τέτοια  ώστε  να  προσανατολίζει  τον  ασθενή  σε  απερίσπαστη  λήψη  αποφάσεως,  η  οποία  να  αποβαίνει  ανεπηρέαστα  σε  ατομικό  του   όφελος,  αφού  δεν  επεξηγούνται  πλήρως  οι  παρενέργειες  ή  οι  πιθανότητες  μακροημέρευσης. 
Β)  Στο  Νοσοκομείο  Λιβαδειάς  ανιχνεύονται  απ’  το  γραφείο  κινήσεως  των  ασθενών,  οι  ημερομηνίες  εισαγωγής  της.  Στις  5  Μαρτίου  του  2008,  ημερομηνία  διάγνωσης  μεταστατικών  ευρημάτων  στην  περιοχή  του  Πνεύμονα,  αφορμή  για  παραπομπή  της  σε  υποβολή  κύκλου  χημειοθεραπειών  βαριάς  μορφής  στο  Αρεταίειο.  Στις 11  Δεκεμβρίου  2008,  ημερομηνία   διακομιδής  της  με  εγνωσμένη  πνευμονική  ανεπάρκεια.  Κανένα  έγγραφο  δεν  έχει  καταχωρηθεί  απ’  τους  θεράποντες  υπευθύνους  σχετικά  με  την  αντιμετώπιση  του  περιστατικού-τις  εξετάσεις,  στις  οποίες  υπεβλήθη-την  προσλαμβάνουσα  φαρμακευτική  αγωγή.  Τέλος  ανιχνεύεται  απ’  το  γραφείο  κινήσεως  ασθενών  η  ημερομηνία  εισαγωγής  της  στις  11  Δεκεμβρίου  2011,  κατά  την  οποία  διαπιστώνεται  η  μοναδική  και  πλέον  λεπτομερής  καταγραφή  ιστορικού  της  συγκεκριμένης  ασθενούς   σε  διάρκεια  δέκα  έξι  ετών  συνεχιζόμενης  παρακολούθησής  της. 
Εμπεριέχονται  στον  ιατρικό  φάκελο  της  εισαγωγής  της  στις  11 Δεκέμβρη  2011:
1)Πλήρες  απόσπασμα  καταγραφής  της  κατάστασης  της  διακομισθείσας  ασθενούς,  διαρθρωμένο  σε  στάδια  σύμφωνα  με  τη  μεταστατική  πορεία  της  νόσου,  όπως  αυτή  διακριβώνεται  από  προηγούμενες  εξετάσεις  που  παρασχέθηκαν  κατά  τη  διακομιδή  στον  χώρο  των  επειγόντων.
2)Διάγραμμα  διαβητικού  κατά  τις  ημέρες  νοσηλείας.
3)Παραπεμπτικό  για  νευρολογικής  φύσεως  εξέταση,  ένεκα  διαγνωσμένης  αστάθειας  και  απώλειας  συνειδήσεως  της  ασθενούς.
4)Δελτίο  νοσηλείας,  μέσα  στο  οποίο  αναφέρονται  καταλεπτώς  οι  κλινικές  εξετάσεις  που  γίνονται  και  η  φαρμακευτική  αγωγή  που  της  χορηγείται  κατά  τη  διάρκεια  της  νοσηλείας.
5)Δελτίο  φαρμάκων,  των  οποίων  διασαφηνίζεται  τόσο  η  ονομασία  όσο  και  η  δοσολογία  χορηγήσεως.
6)Φύλλο  ιατρικού  ιστορικού,  στο  οποίο  ορίζονται  τα  αίτια  και  οι  συνθήκες  μεταφοράς  της  ασθενούς  στο  νοσοκομείο  της  Λιβαδειάς.
7)Ατομικό  αναμνηστικό  ασθενούς,  στο  οποίο  καταγράφεται  εκ  νέου  σύντομο  ιστορικό  της  πρότερης  πορείας  της  ασθενούς.
8)Σημείωμα  εισαγωγής  αρρώστου  από  το τμήμα  των  Επειγόντων  Περιστατικών  στη  Χειρουργική  Κλινική  μετά  από  παραίνεση  του  εφημερεύοντος  Επιμελητή.
9)Αιμοδιάγραμμα  και  Βιοχημικές  εξετάσεις,  τα  οποία  συνιστούν  την  πρώτη  ανιχνευτική  προσέγγιση  απ’  τους  υπευθύνους  του  τμήματος  των  επειγόντων  προς  προσανατολισμό  τους  στην  αντιμετώπιση  της  ασθενούς.
10)Υπερηχογράφημα  άνω-κάτω  κοιλίας  και  Καρδιογράφημα.
11)Γραφική  απεικόνιση  της  πορείας  και  μεταβολής  πυρετού,  κατά  τη  διάρκεια  όλων  των  ημερών  της  παραμονής  της  ασθενούς  στο  Νοσοκομείο.
12)Εξιτήριο-Ενημερωτικό  Σημείωμα,  στο  οποίο  αποσαφηνίζονται  όλοι  οι  χειρισμοί  στην  ασθενή,  οι  επιλογές  διακομιδής  της  στο  Ακτινοθεραπευτικό  Τμήμα  του  Αρεταίειου  Νοσοκομείου,  φαρμακευτικές-διαιτητικές  οδηγίες,  καθώς  και  η  άρνηση  του  περιβάλλοντος  να  υποβάλλει  την  ασθενή  σε  περαιτέρω  χειρισμούς.

Το   συμπέρασμα  που  πλέχθηκε  στον  λογισμό  ήταν  το  προφανές. Σε  έναν  ακριβώς  μήνα  η  μητέρα  μου  απεβίωσε,  ο  θεράπων  του  Νοσοκομείου  Λιβαδειάς  συνιστούσε  τον  τελευταίο  τροχό  της  αμάξης  και  απλά   διαγίγνωσκε  τα  προσημαινόμενα,  χωρίς  να  φέρει  σημαντικό  μερίδιο  ευθύνης,  κάτι  που  τον  καθιστούσε  εντίμως   τυπικό,  όσον  αφορά  στην  καταχώρηση  πασών  των  στοιχείων,  που  σχετίζονται  με  κλινικές  εξετάσεις-φαρμακευτική  αντιμετώπιση-ειλικρινή  ενημέρωση,  αφού  από  μόνη  η  έννοια  της  ακρίβειας  χαρακτηρίζει  ένα  εντελώς  ορισμένο  είδος  ολοκληρωτικού  επηρεασμού  επειδή  έχει  τη  δύναμη  και  την  εξουσία   να  προσπερνά  τα  γεγονότα.
Ωστόσο  οι  δεύτερες-τρίτες…  σκέψεις  είναι  πάντα  εκείνες  που λαμβάνουν  πρωτοβουλία  να  οδηγήσουν  τις  πράξεις. Συνακολούθως  αυτές  είναι  που  κατάφεραν    να  συμβάλλουν   στην  κατεδάφιση  των  οχυρωματικών  τοιχών,  που  εγκλωβίζουν  την  ελευθερία,  να  συνδαυλίσουν  τη  φλόγα  της  αμφισβήτησης,  που  αναδεικνύει  υποφώσκοντα  ηθικά  ιδιώματα,  να  λειτουργήσει  σαν  γονιμοποιός  δύναμη  της  εκπόνησης  μιας  σειράς  άρθρων,  τα  οποία   θα  τεθούν  υπό  τα  όμματα  του    αναγνώστη.
Τότε  είναι  που  ο  ήλιος  γίνεται  πιο  μεγάλος-πιο  χαμηλωμένος,  σαν  να  θέλει  να   ψιθυρίσει  στα  ώτα  την  επικείμενη  ζέστη,  την  προσωρινή  που  εν  μέσω  χειμερινού  τοπίου  ευεργετεί   το  φρυγμένο  χώμα. Το  ηδονικό  παιχνίδισμα,  που  αφήνει  την  οδύνη  ως  ακροτελεύτιο  επιμύθιο,  σαν  το  σκοτάδι  πέσει  και  περιθώρια  δεν  υπάρχουν  να  ελπίσεις  παρά  μήπως  είσαι  τυχερός  και  την  επομένη  δεν  βρέξει,  αυτό  τίποτ’  άλλο!!!!





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Το κάθε κείμενο είναι ένα εύθραυστο πλοιάριο. Κατά την ανάρτηση δεν περιμένει να συγχωρέσει, μήτε να συγχωρεθεί.. . Τα χρόνια της Χολ...