Δοκίμιο

Παρωδία…

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Ο  αριστερός-φιλάνθρωπος  Obama  αποχώρησε,  ο  δεξιός-φασίστας  Trump  ανέβηκε  στο  βάθρο.   «Οι  κυρίαρχοι  του  χθες  είναι  οι  χαμένοι  του  σήμερα  και  θα  κάνουν  ό,τι  περνάει  απ’  το  χέρι  τους  για  να  αντιστρέψουν  την  κατάσταση»,  δια  πένας  Κου  Πέτρου  Αργυρίου… 

Μελετώντας  τα  πάμπολλα    ιστοριογραφήματα  ο  αναγνώστης   τίκτεται  εκ  νέου  σαν    υποστάς  ποικιλότροπης  ιδεολογικής  μετάστασης,  τόσο   λόγω  της    έντεχνης  εκτροπής  των  ιστορικών  πραγματικοτήτων  σε  νοητικά  αποκυήματα  του  Κράτους,  όσο  και  ένεκα  της  εθνικής  ιδιαιτερότητας,  της  οποίας  το  πρόκριμα  παγιώνεται   αυτόδηλα  μέσω  ευφρόσυνων  αναχρονισμών.  Στα  Σχολεία   οι  διδαχές  έχουν  εδώ  και  χρόνια  υιοθετήσει  παλμό   κανονιστικό-μυθολογικό   προς  συγκρότηση  εθνικής  συνειδήσεως.  Στα  Μέσα  Ενημέρωσης  και  Δικτύωσης  τα  κινούντα  αίτια  παλινδρομούν  σαν  μετασεισμικές  δονήσεις  προς  αποσυντονισμό  των  δεκτών.  Προβαίνοντας  σε  γενική  ιστορική  υπόμνηση,  εύκολα  τεκμαίρεται  πως  πολιτικά  και  θρησκευτικά  δόγματα εμφανίζονται  να  διαφιλονικούν  για  την  παγίωση   της  ίδιας  σταθερότητας,  δηλαδή  της  υποταγής  των  μαζών.  Η  κάθε  οπτική,  επιστημονική  αν  ομιλούμε  για  την  Ιστορία  ή  δογματική  αν  αναφερόμαστε  στις  θρησκείες-κόμματα,  αντιλαμβάνεται  και  ορίζει   διαφορετικά  την  εκάστοτε  πραγματικότητα,  απ’  όπου    εκμαιεύει  κατά  το  δοκούν  ανόμοιους  ή  αντιδιαμετρικούς  κανονιστικούς  όρους  νομιμοφροσύνης, η  διαφορετικότητα  των  οποίων    σαν  εννοιολογική  δομή  δεν  υφίσταται  αλλά  μεταφυτεύεται  ασυνείδητα  στους  οπαδούς.  Είναι  η  κινδυνώδης  ταλαιπωρία  των  αντίμορων  συνιστωσών  στα  πανομοιότυπα  κύτταρα  της  συνισταμένης…

In concreto από πολιτικής απόψεως…

Είναι  νόμος  ιστορικός,  η  ποιότητα  να  υποτάσσεται  στην  ποιότητα.  Κάθε  επαναστατική  διάθεση,  απ’ όση  ζέση  και  να  διαπνεόταν,  δεν  μπόρεσε  να  ευδοκιμήσει  χωρίς  την  επέμβαση  κάποιας  Μεγάλης  Δύναμης.   Δεν  έχει  νόημα  να  υμνούμε  τον  αδιαμφισβήτητο  μεν  άπελπι  δε  ηρωισμό  των  Ελλήνων.  Όπως  και  δεν  έχει  κανένα  νόημα  να  θεωρούνται  οι  επαναστάσεις  θρησκευτικές.  Στην  παντοδυναμία  της  Οθωμανικής  Αυτοκρατορίας  δε  αντιστάθηκαν  μόνο  ορθόδοξοι  αλλά  και  μουσουλμάνοι  παρίες,   αφού  το  ζητούμενο    ήταν    η  αποτίναξη    του  δυναστευτικού  ζυγού  από  κοινωνικής-οικονομικής  απόψεως.  Περίπου  έναν  αιώνα  μετά  η  πολιτική  Βενιζέλου  δεν  αποδεικνύεται  και  τόσο «ηθική»,  αν  προσμετρήσουμε   τους  δημαγωγικούς    εκ  μέρους  του  χειρισμούς  των  μαζών,  κατά  την  παραίτησή  του  τον  Φεβρουάριο  του  1915,    γεγονός  που  οδηγεί  σε  αχαλίνωτη  ακυβερνησία  με  παρελκόμενα  διχασμού  ολέθρια.     Στον  Β’  Παγκόσμιο  Πόλεμο  η  Μάχη  της  Κρήτης  αποτελεί  «καθαρό  στρατιωτικό  αριστούργημα»  κατά  τον  Κο  Βασίλη  Ραφαηλίδη,  το  οποίο    θέτει  στην  υπηρεσία  του  τρία  φονικά  παιχνίδια,  αεροπλάνο-τανκ-πλοίο,   εγκαταλείποντας  έρμαιο  τον  άνθρωπο  στη  θανατερή  επιδημία  του  καίριου  πλήγματος.  Πάντα    επικαλούμενοι  το  μετέωρο  όφελος  της  Πατρίδας,  το  οποίο  ωστόσο  απολήγει  σε  κελεπούρι  πρώτης  τάξεως  για  τους  Γερμανούς,  που  γεύονται  την  όμορφη  Νήσον  «στο  πιάτο»  και  χωρίς  ιδιαίτερη  προσπάθεια.  Οι  13  αντιστασιακές  οργανώσεις,  που  αντιτάχθηκαν  στους  κατακτητές  Γερμανούς,  και  εμφανίζουν  κάποιες  σοβαρό  χαρακτήρα   αλλά  άλλες  όχι,  αφού  υπηρετούσαν  κάθε  άλλο  παρά  εθνικά  συμφέροντα.   Οι  3  κατοχικές  Κυβερνήσεις,  Τσολάκογλου-Λογοθετόπουλου-Ράλλη,  οι  οποίες  διετέλεσαν  «δοσιλογικά  όργανα»  των  Γερμανών  υψώνοντας  ως  άλλοθι  στη  φαρέτρα  τους  τη  «διάσωση  της  χώρας».  Ο  Εμφύλιος,  που  προδίδει   την  πλήρη  κρατικοποίηση  της  τρομοκρατίας.  Η  χούντα  των  Συνταγματαρχών,  κατά  την  οποία  Παπαδόπουλος-Μακαρέζος  λειτουργούν  ενσυνείδητα  ως  παραγγελιοδόχοι  των  Αμερικανών  αλλά  Παττακός    και  άλλοι  ταλαίπωροι  πολίτες  υπολάμβαναν  τη  θρασύτητα  ως  τόλμη  εκ  Θεού  ορμώμενης  προς  διάσωση  της  Χώρας  απ’  τον  Σατανά,  δες  Κομμουνισμός.  Ο  εθνάρχης  Καραμανλής  κι  αργότερα  Πρόεδρος  Δημοκρατίας,  ο  οποίος  κληροδοτεί  στον  πολύτλα  ελληνικό  λαό   τις  δύο  θεμελιώδεις  αρχές  της  βίας  και  της  νοθείας,  μέσω  της  επιβολής  του  ληστρικού  εκλογικού  συστήματος.  Η  Σταύρωση  της  Κύπρου  προς  Ανάσταση  της  Ελλάδος  τον  Ιούλιο  του  1974,  κινήσεις  απ’  τις  οποίες  σταθεροποιείται   η  διχοτόμηση  της  Νήσου  σαν  de  facto  και  de  jure   πραγματοποίηση  του  διακαούς  πόθου  του  ΝΑΤΟ.

In concreto από θρησκευτικής απόψεως…

Το  Οικουμενικό  Πατριαρχείο  συνιστά  από  ιδρύσεώς  του  ένα  οργανωτικό  μέτωπο,  που  συνομαδώνει  τους  χριστιανούς.  Οι  αρμοδιότητές  του    εκτείνονται,  όταν  ιστορικά   μεταβαίνουμε   απ’ την  Βυζαντινή  στην  Οθωμανική  Αυτοκρατορία,  γεγονός  το  οποίο  δρομολογεί  την  ένταξη  του  Πατριαρχείου  σε  νέο  διοικητικό  σύστημα  με  ρόλο  οικονομικά-νομικά  αναβαθμισμένο.   Συνακόλουθα  δεν  υφίσταται  λόγος  δυσαρέσκειας  για  επανάθεσή  του.  Πολλοί  επιβουλεύονταν  τον  θώκο  των  Πατριαρχών,  κάτι  που  ερειδόταν  σε  ενέργειες  των  ίδιων  των  αρχιερέων,  οι  οποίοι  προσπαθούσαν  να συναρμόσουν  προοπτικές  ανάρρησης  στο  ύπατο  αξίωμα  μέσω  φαύλης   οδόντωσης   βυσσοδομιών.  Ο  κύκλος  των  σκευωριών  περιελάμβανε  εκκλησιαστικούς-εξωεκκλησιαστικούς-οθωμανικούς  μοχλούς.  Στα  μέσα  του  18^ου  αιώνα  το  σύστημα  του  «γεροντισμού»   αποτελεί  ανώμαλη  θεσμική  μεταβολή   για  την  εκλογή  του  Πατριάρχη.  Η  Πύλη  χορηγούσε  στο  Οικουμενικό  Πατριαρχείο  μορφές  εξουσίας  ανταπαιτώντας  ευπείθεια  και  νομιμοφροσύνη  εκ  μέρους  τόσο  του  ίδιου  όσο  και  του  ποίμνιού  της.  «Σπάνια  Πατριάρχες  στράφηκαν  φανερά  ενάντια  στην  Υψηλή  Πύλη.»  σύμφωνα  με  την   Ιστορικό  Κα  Αγγελομάτη-Τσουγκαράκη.  Ως  επί  το  πλείστον  οι  εκατέρωθεν  μαχητικοί  εμβολισμοί  αναγορεύουν  τους  Πατριάρχες  επίτιμους  συνεργούς  της  Πύλης,  αφού  δεν  διστάζουν  να  εκφοβίζουν  τους  χριστιανούς  ακόμη  και  με  προληπτικά  φερμάνια  προς  συμμόρφωσή  τους,  ώστε  να  μην  χάσουν  τα  προνόμια  απ’  την  Πύλη.  Μπροστά  στο  ενδεχόμενο  της  αθεΐας  και  του  αντικληρικαλισμού,  που  εισάγεται  μέσω  των  γαλλικών  ιδεών  του  Διαφωτισμού  λίγο  πριν  το  επίσημο  ξέσπασμα  της  επαναστάσεως,  ανακοινώνεται    απειλητική   εγκύκλιος  προς  τους  Επτανήσιους  απ’  τον  Γρηγόριο  Ε’,  η  οποία  συνιστά  ακρογωνιαίο  λίθο  υπαναχώρησης   πάσας  απειθάρχητης  συμπεριφοράς.  Αρχές  του  19^ου  αιώνα  ο  ελληνισμός    επαμφοτερίζει  σε  διελκυστίνδα  ιδεολογικών-θρησκευτικών  αντιθέσεων:  ο  Κοσμάς  ο  Αιτωλός  να  απηχεί  μεν  την  ενδυνάμωση  του   χριστιανικού  φρονήματος,  οι  Διαφωτιστές  να  ευαγγελίζονται  απελευθέρωση  πνεύματος  από  δογματικά  γρανάζια. 

In  abstracto…

Οι  διαξιφισμοί  ανάμεσα  σε  νηστεύσαντες  και  μη  νηστεύσαντες,  όταν    εκκινούν  από  ασυνείδητη    συναρμογή  της  εννοιολογικής  τους  δομής  απολήγουν  σε  διαπραγμάτευση  κατοχής  του  ίδιου  «χώρου».  Όταν  ωστόσο  αφορμώνται  από  συνειδητή  διαφορά  του  περιεχομένου  τους,  τότε  αναπληρώνουν  την  ισχύ  ιδεολογικών  όπλων  αποποινικοποιώντας   την  επιθετική  αποστροφή  και  τις  κυριαρχικές  αξιώσεις.  Όταν  αναφερόμαστε  σε  τετελεσμένα  ιστορικά  γεγονότα  ή  άπνοες-θνήσκουσες  θρησκείες,  εύκολα  συνυφαίνονται  η  εννοιολογική  δομή  και  το  περιεχόμενο.  Όταν  όμως  βρισκόμαστε  στη  δίνη  πρόσφατων  κοσμοθεωρητικών  αλλαγών,  αναφύεται  η  λυσσαλέα  άρνηση  διασαφήνισης,  αφ’  ενός  από  ανικανότητα  αφαιρετικής  σκέψεως,  κι  αφ’  ετέρου  από   έλλειψη  προσμέτρησης  των  αντίστροφων-επιπρόσθετων  προσήμων,  τα  οποία  εισάγονται  σαν  νέα  στοιχεία  στην  αντινομία  ή  σύγκριση  δυσχεραίνοντας   την  αποσαφηνιστική  διείσδυση  στην  οχυρωμένη   ιδεολογία-πρακτική.  Με  τον  θρίαμβο  της  μιας  ή  άλλης  παράταξης,  η  αστική  Δημοκρατία  μοιάζει  να  πετάει  τα  δεκανίκια  ως  αποθεραπευθείσα  απ’  την  αντιμέτωπη  αναπηρία  της.  Γρήγορα  υποπίπτει  στις  αισθήσεις  της  πως    τα  ιδεολογήματα  μετεξελίσσονται  σε  «εθνικά  ή  παγκόσμια  αφηγήματα»,  όταν  αντιλαμβάνεται  την  άφεση  αμαρτιών  απ’  την  Αριστερά  στην  Δεξιά  κι  αντιστρόφως  και  τις  όποιες  παραπομπές  σε  ανακριτικές  διαδικασίες,  που  καταλήγουν  πάντα  σε  αθωώσεις.  Ο  άνθρωπος  με  το  γαρύφαλλο  μεταστοιχειώνεται  σε  σύμβολο  ακραίου  νεοθετικισμού,  ώστε  οι  τεχνικές  προώθησής  του  να  αποθεώνονται  εις  βάρος  της  αξιολόγησης  και  της  ερμηνείας.  Είναι  αυτό  που  ο  Κος  Αργυρίου  υποστηρίζει  με  άλλα  λόγια  στην  φράση  του  «Χιλιάδες ανά τον κόσμο επαγγελματίες φιλάνθρωποι κλαίνε με τα μαντάτα καθώς η ροή χρήματος από  προοδευτικά ιδρύματα  προς προοδευτικούς ΜΚΟατζήδες  προοδευτικά θα σταματήσει, κι οι προοδευτικοί τραπεζικοί λογαριασμοί εκμετάλλευσης της ανθρώπινης δυστυχίας θα σταματήσουν προοδευτικά κι αυτοί να φουσκώνουν.»  Ο  ρόλος  του  «ηγεμονικού  εγγυητή  των  Αμερικανών»,  όρος  ο  οποίος  εισάγεται  απ’  τον   Μάικλ  Ιγκνάτιεφ,  καθηγητής  στην  Οξφόρδη  και  στο  Χάρβαρντ,  χωρίς  να  επεξηγούνται  διάφορες  παράμετροι,  όπως  το  πρότυπο  που  ακολουθείται  σε  κάθε  στρατιωτική  ενέργεια  ή  τους  τρόπους  ανατροπής  της  πολιτικής  μονομέρειας,  που  εφαρμόζεται  απ’  τις  ΗΠΑ,  χωλαίνει. 

Οι  ψευδο-κρίσεις  αποτελούν  μέρος  της  Παγκόσμιας   Πλεύσης.   Στο  καθημερινό  μας   λεξιλόγιο  έχουν  παρεισφρήσει  εκφράσεις,  όπως  Τείχος  του  χρέους-Δραματικές  αλλαγές-Φοροεπιδρομές,  οι  οποίες  κορυφώνουν  την  υστερία.  Εναλλαγές  εξουσίας  στο  έδαφος    μιας  Υπέρ-Δύναμης,  Obama-Trump,  τρυπανίζουν  την  κοινή  γνώμη,  η  οποία  λειτουργεί  σαν  δοκιμαστικός  σωλήνας  της  πολιτικής-βουντού.  Όσο  κι  αν  σε  εθνικές  επετείους  τα   διάφορα   αγήματα   υπό  την  ασπίδα  των  κάθε  λογής  πεποιθήσεων,  ανερυθρίαστα   θα  ανταριάζουν  τον  νήδυμο  του  Αγνώστου  Στρατιώτη,  χωρίς  το  παραμικρό  άλγος  για  την  αποδήμησή  του  σε  νεαράν  ηλικίαν  αλλά  προς  διακήρυξη  πνευματικών  αγώνων,  τόσο  οι  εναλλασσόμενες  προκλήσεις  εκατομμυρίων  θα  ριζώνουν  στον  πυρήνα  ενθουσιαστικής  διεξαγωγής  δικαίωσης.  Όπως  οι έννοιες  Μεσαίωνας  ή  Φεουδαρχία,  παρ’  όλο  που  στην  σημερινή  συνείδηση  υπονοούν  την  έσχατη  κατάπτωση,  μεγαλούργησαν  χωρίς  ο  φέρων  σκελετός  τους  να  εδράζεται  σε  επιστημονική  κρηπίδα,  ανάλογα  οι  Νέοι  Χρόνοι  δεν  ανακύπτουν  από  προσπάθεια  επιστημονικής  περιοδολόγησης,  αλλά  σχηματίζονται   μέσα  σε  διαφορότροπες  μορφές…

*Βιβλιογραφία

-Αγγελομάτη-Τσουγγαράκη  Ε.,  «1821  Η  γέννηση  ενός  έθνους-κράτους.  Η  προεπαναστατική   Ελλάδα»  Τόμος  Α’,  Εκδόσεις   Σκάι  υπό  την  αιγίδα  της  Εθνικής Τραπέζης,  Αθήνα  2010.

-Διαμαντής  Α., «Έθνος  και  θεσμοί  στα  χρόνια  της  τουρκοκρατίας»,  Εναλλακτικές  εκδόσεις  Δοκίμιο,  Αθήνα. 

-Κονδύλης  Π.,  «Μελαγχολία  και  Πολεμική»,  Εκδόσεις  Θεμέλιο,  Αθήνα  2002.

-Ραφαηλίδης  Β.,  «Ιστορία  κωμικοτραγική  του  Νεοελληνικού  Κράτους  1830-1974», Εκδόσεις  του  εικοστού  πρώτου,  Αθήνα  1993.

-Chomsky  N., «Ηγεμονία  ή  Επιβίωση»,  μτφ  Καλαμαντής  Γιώργος,  Εκδόσεις  Πατάκης,  Αθήνα  2004.

-Naomi  Klein,   «Το  δόγμα  του  Σοκ»,  μτφ  Φιλιππάτος  Άγγελος,  εκδόσεις  Λιβάνη,  Αθήνα  2007.

**Δικτυογραφία

Πληροφορίες  απ’  το  άρθρο  «Trump vs Soros»,  αναρτημένο  στις  20/01/2017  στο ιστολόγιο  του  Πέτρου  Αργυρίου  «Agria  Zwa».

https://agriazwa.blogspot.gr/2017/01/trump-vs-soros.html