Ποιητική  έκφραση

                                                                  Εν  όψει  Μνημονίου…

Γράφει  Η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Ένα  πηγάδι  της  προπαγάνδας  οι  νότες.

Βαθύ-βαθύ  το  πέσιμο.

Βαθύ-βαθύ  το  ανέβασμα.

Μην  κοιτάξεις,  μην  κοιτάχτε, 

Ακούστε  με  που  σας  μιλάω.  Θα  πέσετε  μέσα!

Ο  δημοσιογράφος  μανδύα  φόρεσε  του  Ντ’  Αρτανιάν,

Δένδια  να  σώσει  και  Κασιδιάρη∙ 

Τ’  αδέρφια  του    οι  σωματοφύλακες,

Λαοπλάνοι  του  φασισμού  αντισυστημικοί.

Κάρολος Μπα Καστελμόρ  ή  αλλιώς  Ντ’  Αρτανιάν,

Κάθε  άλλο  παρά  σωτήρας  ήταν∙

Βασιλικός    γαρ   σωματοφύλακας!

Η  ζωή  είναι  ωραία!

Τόσοι  επίδοξοι  τριγύρω  λυτρωτές…

Μην  κοιτάξεις,  μην  κοιτάχτε, 

Ακούστε  με  που  σας  μιλάω.  Θα  πέσετε  μέσα!

Μια  θάλασσα  ο  πλανήτης,

Κι  οι  τσιμεντένιες  πόλεις  του∙  

Ναυάγια  στο  βυθό  της.

Κι  όλοι  της  Δημοκρατίας  οι  ναοί,

Κουφάρια  αρμυρισμένα!

Μαζεύουν  τα  ψάρια  φύκια  ολημερίς,

Κι  εκεί  στο  βάθος  του  πνιγμού∙

Τι  σημαίνει  ν’  αναρωτιούνται  ο  όρος  «οικονομία  της  αγοράς».

Κι  όταν   απ’  το  λήθαργο  ξυπνούν, 

Μια  φάλαινα    τεράστια  αντικρύζουν∙

Τι  σημασία  έχει  το  χρώμα,

Μπλε-γκρι-λευκό∙

Στ’  αείμνηστο  να  επιτίθεται  κοινό  σπίτι
Κι  ο  «Πατερούλης  με  τη  Μανούλα»
Απ'  τον  φράχτη  να  μην  μ'  αφήνουν  να  πηδήσω…

Πόσα  λησμονημένα  λόγια!

Δεν  θέλω  να  τ’   ακούσω,  Σώπα!

Δύση  κι  Ανατολή  τόπο  στην  οργή  δώσαν,

Και  μήνυμα  ταυτότητας  πνευματικής∙

Πλανάται  στην  Ευρώπη.

Με  μοντελάκι  κόκκινο  «haute  couture»,

Κι  εισιτήριο  θέσης  οικονομικής∙

Από  Βενετία  σε  Αθήνα,

Σκήνωμα    φορμαλδεϋδικό  ταξιδεύει.

Όλους  τους  πτωχούς  υπό  τη  σκέπη  του!

Τω  πνεύματι  ή  αυτούς  που  με  Πάγκαλο  μαζί  τα  έφαγαν;

Απάντησης  χρίζει  από  κάποιον  Ντ’  Αρτανιάν  το  ερώτημα…

Βαθύ-βαθύ  το  πέσιμο.

Βαθύ-βαθύ  το  ανέβασμα.

Ανάλαφρος  τούτος  ο  ίλιγγος,

Πρόσεξε  θα  πέσεις!

Ο  Πορτοσάλτε  μας  το  διευκρίνισε.

Τα  Τέκνα  τούτα  δεν  τελούν,

Σε  μετανάστευσης  δόκανο∙

Όχι!

Γελοίος  είσαι  που  το  σκέφτηκες,

Ή  στη  χειρότερη  των  περιπτώσεων  να  συντηρείς  θέλεις∙

Την  ανάγκη  σου  για  «κλαψούρα».

Κι  ο  όρος  «απαρχαιωμένος  καπιταλισμός»,

Κινητικότητα  εν  μία  νυκτί  μετονομάσθη.

Έχω  μπερδευτεί!

Ποιον  επίλογο  να  θέσω,

Πάνω  στα  πλυμένα  του  γονιού  μου  οστά∙

Π’  έλιωσαν  στης  Γερμανίας   τα  κάτεργα,

Χωρίς  ίχνος  αλήθειας  στα  πρακτικά;

Και  πρόλογο  να  βάλω  ποιον,

Πάνω  στη  ρότα  του  μοναδικού  επιγόνου∙

Στον  όγκο  της  ανταλλαγής  προϊόντων,

Με  προοπτικές  ανάπτυξης  «à  la  φαρισαϊκά»…

Βαθύ-βαθύ  το  πέσιμο.

Βαθύ-βαθύ  το  ανέβασμα.

Πρόσεξε  θα  πέσεις!

Μην  κοιτάς  εμένα.

Γιατί  έτσι  πολιορκημένη  απ’  έξω  κι  από  μέσα,

Εναλλαγές  έπαψα  να  μετρώ∙

Της  Νύχτας  και  της  Μέρας.

Αλέξης  και  Περιστέρα  στο  Πεκίνο!

Διμερείς  σχέσεις  κατήντησαν  οι  «φιλίες»,

Στον  δρόμο  του  Μεταξιού.

Πριν  δέκα  περίπου  χρόνια  ήμουν  κι  εγώ  εκεί,

Πως  λέμε  Βόρεια  και  Νότια  προάστια  Αθηνών;

Ανατολικά  και  δυτικά  για  τους  Κινέζους  ευνοημένους.

Στην  υπόλοιπη  επικράτεια  τα  Χουτόνγκ,

Και  μια  «ποδηλατοπλημμύρα»  κάτω  απ’  το  γκρίζο  νέφος∙

Χαρά  κι  εργασία  να  μεριμνά.

Κομμουνισμός-Καπιταλισμός,

Στα  Μανιφέστα  έχουν  μόνο  διαφορά∙

Στην  πράξη,  του  όπιου  ίδια  είναι  η  δορά.

Κι  οι  εκδορές  στα  ψάρια,

Λέπι  να  μην  αφήνουν…

Βαθύ-βαθύ  το  πέσιμο.

Βαθύ-βαθύ  το  ανέβασμα.

Πρόσεξε  θα  πέσεις!

Μην  κοιτάς  εμένα.

Εγώ  είμαι  ΜΑΝΑ!

Κι  ανυπόφορη  αντέχω  να  είμαι,

Όταν  κρυφά  τους  διαδρόμους  τρίβω∙

Και  στις  υπερωρίες  ανθεκτική,

Όταν  σε  βλέμμα  γυάλινο∙

Τις  χιλιετίες  μου  απιθώνω.

Ακόμη-ακόμη  όταν  μ’  εταιρείες  και  Χρηματιστήρια,

Σαν  κουρδιστής  βραδύνους  συναλλάσσομαι∙

Ή  σε  γραφεία  ευρέσεως  εργασίας,

Την  αξιοπρέπειά  μου  ταπεινώνω∙

Κι  όλα  τα  σοβαρά  προεικονίζω,

Σε  νίκες  και  μετάλλια∙

Στο    άρωμά  μου  το  φθαρμένο…

Μην  κοιτάξεις,  μην  κοιτάχτε, 

Ακούστε  με  που  σας  μιλάω.  Θα  πέσετε  μέσα!

Μην  κοιτάς  εμένα!

Εμένα  η  θέση  μου  είναι  το  ταλάντευμα
Στο  παράπονο  π'  όλο  βαθαίνει…

Ποιητική  έκφραση

1^η  Μαΐου…

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Κάποιοι  νέοι   και  προοδευτικοί  οικονομολόγοι,

Αντίθετα,  λέει,  με  τους  συμβατικούς∙

Την  ευτυχία  θεωρούν   μετρήσιμο  μέγεθος.

Συνακόλουθα  η  ψυχολογική  ευμάρεια,

Μια  καμπύλη  είναι  με  το  σχήμα  U∙

Ο  πάτος  βρίσκεται  στην  ηλικία  των  46,

Μετά  αρχίζει  η  ανοδική  πορεία∙

Ευτυχώς  ησύχασα!

Η  λύπη  μου  λοιπόν  έγκειται  στην  καμπύλη.

Κλείνοντας  σήμερα  τα  46,

Από  αύριο  αρχίζω  την  αναρρίχηση  προς  την  ευτυχία∙

Διότι  ουδείς  άλλος  λόγος  συντρέχει,

Γι’  ανησυχία    ή  θλίψη…

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Για    τους  φθόγγους  που  ν’  αρθρώνεις  έπαψες,

Και  στης  γραφής  τον  ολοσκότεινο  δρόμο∙

Μονάχη  μ’  άφησες!

Για  κείνους  που   φύτρωσαν  θνητοί,

Απ’  το  Σικάγο  ως  την  Καισαριανή∙

Μ’  αθάνατοι  έμελλε  να  γίνουν.

Ώσπου  ν’  αποφασίσει  «ο  Πατερούλης  με  τη  Μανούλα»,

Την  επιτύμβια  χάραξή  τους∙

Ως  μιαν  ανέμελη  της  Ανοίξεως  εκδρομή.

Τις  χαρακιές  η  Μοίρα   δεν  έστρεψε  αλλού,

Κι  απ’  τα  κρεματόρια  μέχρι  τα  γκουλάγκ∙

Το  χώμα  ίδιο  μα  να  μην  ανήκει  σ’  όλους.

Το  εικονικό  ή  το  πραγματικό   των  ανέργων,

Να  διακονήσεις  survivor;

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Της  Δικαιοσύνης  τον  Ήλιο  νοητό,

Π’  όλες  τις  χώρες  αλησμόνησε∙

Παρ’  όλα  του  Ποιητή  τα  παρακάλια,

Γονυπετής  π’  ικέτευε.

Το  δοξαστικό  της  μυρσίνης,

Π’  ασύνειδο  συνδαύλισε  φρόνημα∙

Ίσες  κρατώντας  αποστάσεις,

Από  μπλε-πράσινα  και  κόκκινα  χρώματα∙

Για  να  ‘ρθουν  οι  πληροφορημένοι,

Που  τι  τους  γίνεται  ωστόσο  δεν  γνωρίζουν∙

Συνειδητό  και  μάταιο  να  το  κάμουν, 

Σε  καλλιτεχνικά  εργαστήρια∙

Και  προοδευτικά  σχολειά.

Η  εξουσία  δεν  καταργείται,  το  γνωρίζω,

Μ’  αυτό  γιατί  να  σημαίνει∙

Πως  τις  ανάξιες  θα  καταφάσκουμε…

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Αυτόν,  αυτόν  τον  κόσμο,  που  ο  ίδιος  είναι  Κόσμος!

Σκάφη  ταχύπλοα  και  φουσκωτά,

Κιάλια  νυχτερινής  οράσεως  και  Drones∙

Άνευ  προηγουμένου  ο  εξοπλιστικός  μαραθώνιος,

Πυργώνουν  ολόγυρα  τα  Τείχη∙

Τι   σημασία  έχει  η  ονομασία,

Της  ντροπής-Των  δακρύων-Του  Αίσχους.

Κείνη  της  Ανθρωπότητας  την  εκστρατεία,

Για  τα  νεκρά  παιδιά  που  τριγυρίζουν.

Τι  μέγα  βάρος  βουλιάζει   τον ουρανό!

Σε  projects  του  σήμερα  οι  σκλάβοι,

Μα    τελικά  ίδια  η  αναγωγή∙

«Γραικοί»   στην  ξενιτιά,

Πουλιά  που  πέταξαν.

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

«Des moutons suivent un âne!

Voilà un résumé de la situation en France.»

Και  στα  ελληνικά:

«Αρνιά  ακολουθούν  έναν  γάιδαρο!

Ορίστε  μία  περίληψη  της  κατάστασης  στη  Γαλλία.»

Για  τον  Μακρόν,   καταλάβατε  φαντάζομαι!

Και  στη  Φινλανδία  ακόμη  πάγωσαν  λέει  οι  μισθοί,

Για  την  αναβάθμιση  της  διεθνούς  ανταγωνιστικότητας∙

Ρε  γαμώτο!

Το  μέντιουμ  Horacio Villegas,

Ή  αλλιώς  «αγγελιοφόρος  του  Θεού»  ελάλησε∙

Πυρηνικός  θα  ξεσπάσει  πόλεμος,

Στην  100^η  επέτειο  της  επίσκεψης  της  Παναγίας  στη  Φατίμα.

Η  βεγγέρα  έλαβε  χώρα  στις  13  Μαΐου  1917,

Οσονούπω  δηλαδή∙

Τ’  αγγελιοφόρου  περιμένουμε   το  προάγγελμα!

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Για  κείνο  το  παιδί  που  σηκώθηκε,

Κι  ανεξήγητα  αναχώρησε.

Μάλλον  απόκαμε  με  τους  εκπαιδευτικούς  του,

Διαιρεμένοι  σε  τόσους  συλλόγους∙

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Πρωτοβάθμιας Εκπαίδευσης «Γ. Σεφέρης»,

Σύλλογος Εκπαιδευτικών Π.Ε. «Δ. Θεοτοκόπουλος» 

Σύλλογος Εκπαιδευτικών  «Ο  Περικλής»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών  «Ο  Αριστοτέλης»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών   «Αλέξανδρος  Δελμούζος»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών    «Κώστας  Σωτηρίου»

Σύλλογος Εκπαιδευτικών     «Ο  Μακρυγιάννης».

Πάντως  ονόματα  όλα  τρανταχτά!

Ή  λες  να  απογοητεύτηκε  για  τα  δικαιώματά  του,

Τα  μισά  στη  Unicef,  κάτι  σαν  ΜΚΟ  δηλαδή∙

Κι  αν   είναι  κορίτσι  ακόμη  χειρότερα,

Είτε  η  Σαουδική  να  το  υπερασπίζεται  Αραβία∙

Πως  λέμε  ο  λύκος  φυλάει  τα  πρόβατα!

Είτε   ο  νόμος-ντροπή του Λιβάνου,

Που επιτρέπει την απαλλαγή του βιαστή στην περίπτωση,

Κατά την οποία παντρευτεί το θύμα του…

Θα  πενθώ  πάντα!  Μ’  ακούς;

Που  δεν  μ’ άφησες  το  σεληνόφως  ν’  αποπλανήσω!

Ο  ορίζοντας  μίκρυνε,

Τ’   αλφαβητάρι   φιμωμένο  σε  πηγάδι  βαθύ∙

Μύρισε  το  σκοτάδι  κι  όλη  η  άβυσσος…

Τα  τύμπανα  του  πολέμου…

«Μη  χαίρεστε  που  σκοτώσατε  το  κτήνος.  Η  σκύλα  που  το  γέννησε   ζει  και  είναι  πάλι  σε  οργασμό…»

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη.

Σχολίαζε  με  τη  γνωστή   στωικότητά  του  ο  Berthold  Brecht  μετά  τη  λήξη  του  Β’  Παγκοσμίου  Πολέμου. 

Με  κομμένη  την  ανάσα  παρακολουθεί    η  κοινή  γνώμη  τις  εξελίξεις  στην  πολύπαθη   Συρία.  Ένας  βομβαρδισμός  με  χημικά   σε  αντικαθεστωτικούς   απ’  την  κυβέρνηση  Άσαντ,  σύμφωνα   με  τα  Μέσα  Μαζικής  Ενημέρωσης,   απ’  την  ομάδα  «Λευκά  Κράνη»,  σύμφωνα  με  την  ομάδα  Σουηδών  Γιατρών  SWEDHR.  Εικόνες  περίτεχνα  σκηνοθετημένες  προβλήθηκαν  ανελέητα   κάνοντας  επίκληση  στο  συναίσθημα-πυροδοτώντας  την  οργή  των  πολιτών  ανά  τον  Κόσμο.  Ο  σκοπός  αγιάζει  τα  μέσα  βέβαια,  αφού    η    Ιβάνκα  «ευαισθητοποιήθηκε»,  διότι  έχει  κι  αυτή  παιδιά  και  με  δάκρυα  στα  μάτια  παρακάλεσε  τον  μπαμπάκα  Trump  να   μην  αφήσει  ατιμώρητη  την  αδικία!  

Για  να  εξακριβωθεί  πως  παιδάκια  με  παιδάκια  διαφέρουν  ανάλογα  με  τη  γωνιά  του  πλανήτη,  στην  οποία  κατοικούν,  μέσα  απ’  τις  καταγγελίες  των  Γιατρών,  οι  οποίοι  διατείνονται  για  αλλεπάλληλες  στυγερότητες,  τις  οποίες  διέπρατταν  τα  «Λευκά  Κράνη».  Σκηνικό  που  πλαισιώνεται  από  ανεργία-πληθωρισμό-άκρατο  υλισμό-εξαθλίωση-σκάνδαλα. Η  Δύση  αποδεικνύοντας  την  οντότητά  της  σαν  αποφώλιος  ρατσιστής  και  οι  ΗΠΑ  την  αυτό-νομιμοποίησή  της  να  διαπράττει  το  έγκλημα  της  επίθεσης,  με  τη  γενοκτονία  να  συγκαταλέγεται  στα  συμπαρομαρτούντα  της  κίνησης. Εν  μέσω  μιας  παγκόσμιας  σχιζοφρένειας   τα  συστήματα  διακυβέρνησης-οικονομίας  χαρακτηρίζονται   από  εναλλασσόμενες  διαθέσεις    φαιδρότητας  και  κατήφειας,  με  Πολιτικούς  και  Οικονομολόγους   να  αναπαύονται  απλώς  στο  γνωστικό  τους  οπλοστάσιο,  ανίκανοι  να  σταθεροποιήσουν  την  περιπλεγμένη  κατάσταση  και  στοχεύοντας  σε  άσχετες  κατευθύνσεις  ή  εφαρμόζοντας  τις  βουλές  των  αφεντικών  τους.  Κι  όλοι  εμείς  αφελώς  καθισμένοι   στ’  αμφιθέατρο,  την  επανάληψη  ν’  αναμένουμε  της  τραγωδίας   ή  το  νέο  επεισόδιο…  

Η  Ιστορία…

Προπομπός  του  Β’  Παγκοσμίου  Πολέμου  ήταν  το  κραχ  του  1929,  το  οποίο  στοιχειώνει   κάθε  ειδικό  και  μη  του  σήμερα.  Στο   λυκαυγές  του  20^ου  αιώνα  μία  ανείπωτη  ευεξία,  η  οποία  εδραζόταν   στην  καλπάζουσα  χρηματιστηριακή  αύξηση   του  πλούτου,  διακατείχε  τον  αμερικανικό  λαό.  Η  καμπύλη  στη  Νέα  Υόρκη  είχε  ξεπεράσει   κάθε  πιθανή  προσδοκία  υπερβαίνοντας  το    400%.  Διαπρεπείς  επιστήμονες  εδραίωναν  το  περιστύλιο  του  χιμαιρικού  οικοδομήματος  με  διθυράμβους  περί  σταθερής  επενδυτικής  τροχιάς,  ώσπου  άκρατες-μαζικές   πωλήσεις  μετοχών  και  μεριδίων  να  κλυδωνίσουν  ανεπιστρεπτί  τα  σαθρά  θεμέλια  μιας  οικονομικής  θεωρίας     ερμητικά  αποκλεισμένης  απ’  τον  ευρύτερο  κοινωνικό  κλοιό   και  τους  απροσδιόριστους  προσανατολισμούς  ή  εναλλαγές,  που  θα  εδύναντο  το  άσπρο  να  μετατρέψουν  σε  μαύρο  εν  μία  νυκτί,  αφού  από  τις  19  ως  τις  23  Οκτωβρίου  1929  το  μαζικό  κύμα  πωλήσεων  στάθηκε  ικανό  για  να  καταρρεύσει  η  Wall Street.  Αυτοκτονίες   χρηματιστών  κι  άτακτες  εξεγέρσεις  μπογιάτισαν  το  έδαφος  με  μελανόχρωμα,  ώστε  να  μείνει  ανεξίτηλο  στην  ιστορική  μνήμη  το  εν  λόγω  χρονικό  στίγμα  σαν   Μαύρη  Τρίτη. 

Απ’  την  άλλη  μεριά  του  Ατλαντικού  η  δεκαετία  του  ’30  ξετύλιγε  το  κουβάρι  της  αναπροσαρμογής.  Το  σύνθημα  του  Λένιν    κατά  την  Οκτωβριανή  Επανάσταση  στη  Ρωσία  του  1917  δεν  προεικόνιζε  συνομάδωση  φραξιών.  Ωστόσο  περίπου  μία  δεκαετία  αργότερα  με  τη  γραφειοκρατία  ν’  αποτελεί  το  νόμιμο  μηχανισμό  του  βαθέως  σταλινισμού,  οι  ανακατατάξεις  δεν  σηματοδοτούσαν  παρά  μία  αναγεννώμενη  εσωτερική  αστοκρατία,  η  οποία  τσάκιζε  δια  ροπάλου  κι  εκκαθαρίσεων  κάθε  αγωνιστική  φωνή.  Οι  πολιτικές  συμβιβασμού  εξαπλώνονταν  και  στα  δύο  άκρα  του  πλανήτη  με  περικοπές  κατανάλωσης-αυξήσεις  φόρων-στρατιές  ανέργων-αφανισμό  καταθέσεων-άδεια  ταμεία-εκτεταμένες  ταραχές.  Συνακόλουθα  το  διάλλειμα  των  εχθροπραξιών  με  την  έναρξή  του   στη  λήξη  του  Α’  Παγκοσμίου  Πολέμου,  είχε  φτάσει  στο  τέλος  του…

Τα  ερείσματα  της  Ιστορίας…

Είναι  εύκολο  να  συντάξει  κάποιος  ένα   θεωρητικό  κείμενο.  Στον  αντίποδα  είναι  σχεδόν  δυσπρόσιτη  η   ανασύνθεση  γεγονότων  και  ανάδειξη  ομοιοτήτων-διαφορών,  με  την  τροποποιητική  απειλή  να  καραδοκεί  τόσο  τον  γράφοντα,  όσο  και  τον  αναγνώστη.  Επιβάλλεται  ωστόσο  ο  Πολίτης  να  εισέρχεται  στα  «χωράφια»  της  κάθε  επιστήμης,  διότι  κρίνεται  εγκληματική  η  αμέλειά  του  να  επαφίεται  στους  «ειδικούς». 

Πολλές  πηγές  δεικνύουν  στοχευμένες  ενέργειες  σύστασης  Παγκοσμίου  Κυβερνήσεως   απ’  την  πυροδότηση  αφ’  ενός  των  γνωστών  επαναστάσεων  κι  αφ’   ετέρου  των  μαζικών  πολεμικών  συρράξεων.  Το  τοπίο  ιστορικά-κοινωνικά-πολιτικά-διπλωματικά   είναι  θολό.   Η  διαβολική  φυσιογνωμία  του  Στάλιν  υπερφαλαγγίζει  τους  συν-επιγόνους   για  ν’  αδράξει  ολοκληρωτικά  την  εξουσία.  Ο  Ατατούρκ  επικρατεί  στην  Τουρκία  ξεκαθαρίζοντας  την  περιοχή   απ’  το  ελληνικό  στοιχείο,  το  οποίο  ήταν  «επικίνδυνα  εμπορικό  κι   οξυδερκές»   για  τις  Μεγάλες  Δυνάμεις  κι  ο  Μεταξάς  στα  ελληνικά  εδάφη  ποδηγετεί  ομοιοτρόπως  πάσα  προοδευτική   κίνηση.  Η  Κίνα  κομουνιστικοποιείται  υπό  τον  Μάο,  η  Ιταλία  φασιστικοποιείται  υπό  το  λοφίο  του  Ντούτσε,  η  Γερμανία  ναζιστικοποιείται  προσκυνώντας  με  δέος  τον  Φύρερ,  η  Ισπανία  επιδαψιλεύει  τιμές  μέχρι  το  χώμα  στον  δικτάτορα  Φράνκο.  Οι  ΗΠΑ  τιμωρούνται  επίσης  ειδεχθώς    για  την  άρνησή  τους  να  συμμετάσχουν  στην  Παγκόσμια  Κυβέρνηση  πίσω  απ’   την  Κοινωνία  των  Εθνών   με  την  υποβολή  τους  στο  καταστροφικό  κραχ  του  ‘29.  Οι   κοινωνίες  μοιάζουν  να  εισέρχονται  σε  «καφκική  μάχη»  με  αόρατο  καθεστώς,  αφού  στην  ουσία  ο  κύβος  ερρίφθη  από  συντονισμένες  προσπάθειες,  ώστε   η  Αυστρία  να  μη   σταθεί  ως  τροχοπέδη  στο  γενικό  ολοκαύτωμα.  Εβραϊκά  συμφέροντα  κατακερματίζουν  τη  Γερμανία  στον  Α’  Παγκόσμιο  για  να  την  ανασυγκροτήσουν  στον  Β’  προς  τεχνήεντη  ευρωστοποίηση  του  δίπολου   Κεφαλαιοκρατισμός-Κομμουνισμός. 

Από  στρατηγικής  απόψεως   το  κέρδος  απ’  τον  Β’   Παγκόσμιο  είναι  ο  ΟΗΕ,  σαν  προκάλυμμα  Παγκόσμιου  Κυβερνήσεως,  ο  οποίος  αμέσως  μετά  την  άτυπη  σύστασή  του  το  1941    στρέφει  το  γνώμονα  προς  την  Υπέρ-κυβέρνηση.  «Ένας  άσπρος  ελέφαντας-ένας  Δούρειος  Ίππος-μία  γίδα  του  Ιούδα   συγκροτούν  τον  Οργανισμό  Ηνωμένων  Εθνών»  σύμφωνα  με  τον  Ιωάννη  Αντωνόπουλο,  Οικονομολόγο.  Στο  περιοδικό  «Διεθνή  Θέματα»  τον  Ιούλιο  του  1955  ο  καθηγητής  Μακ  Νωτ  ισχυρίζεται  πως  «Είναι   οι  λαοί    του   κόσμου,  που  πιστεύουν  στη  μυθολογία  της  Ειρήνης  του  ΟΗΕ.  Είναι  μία  μυθολογία  διαπερασμένη  με  αληθινό  Μακιαβελικό   στυλ   υπό    κυβερνήσεων,  οι  οποίες   δεν  την  πιστεύουν  ούτε  οι  ίδιοι.»  Για  να  έρθει  να  προσθέσει  ο  Κλαρκ,  υφυπουργός  Εξωτερικών-Πρεσβευτής  στο  Μεξικό,  σε  μία  ανάλυση  του  Χάρτου  πως  «…δεν  υπάρχει  όρος  μέσα  στον  ίδιο  το  Χάρτη  ,  που  να  αποβλέπει   τον  τελειωμό  του Πολέμου.  Ο  Χάρτης  κατασκευάσθη  για  να  παρασκευάζει  πόλεμο  κι  όχι  να  προωθεί  ειρήνη.  Πρόκειται  για  ένα  ντοκουμέντο  πολέμου  κι  όχι  ειρήνης».  Επιστέγασμα  των  δηλώσεων  μπορεί  να  θεωρηθεί  ο  Ταχυδρόμος  της  ΟΥΝΕΣΚΟ,  ο  οποίος  διατείνεται  πως  «Περισσότεροι  των  100  πολέμων,  επονομαζόμενων  διεθνείς   συγκρούσεις-ηθικές  διαφορές  συνέβησαν  από   τη  λήξη  του  Β’   παγκοσμίου  Πολέμου».

Η  νεωτερικότητα  των  ερμηνειών…

«Ένα   ταμείο  με  έδρα  τον  Παναμά,  διευθύνεται  από   μία  βίλα  στο  Λουγκάνο  της  Ελβετίας,  από  ένα  Έλληνα  διοικητικό  με  μεσάζοντα  πώλησης  απ’  το  Λιχτενστάιν  προς  Βραζιλιάνους-Σκανδιναβούς  επενδυτές…»   Σενάριο,  που  δεν  μπορεί  να  ελεγχθεί  από  κανένα  Δικαστήριο,  που  επιφέρει  ωστόσο  ζημία  δισεκατομμυρίων,  που  σιωπηλά  χρεώνονται  σε  πλάτες  φορολογούμενων-καταναλωτών.    Ωσαύτως  η  Ιστορία  δεν  επαναλαμβάνεται,  ενδεχομένως  να  μετεξελίσσεται. 

Τα  ευρωδολάρια,  αμερικανικά  νομίσματα  αποθηκευμένα  σε  τράπεζες  του  Εξωτερικού,  τουτέστιν  τα  υπερεθνικά  νομίσματα,  που  δεν  ελέγχονται  απ’  τους  εθνικούς  τραπεζικούς  λογαριασμούς,  δεν  υπήρχαν  στην  κρίση  του  ’29.  Με  τη  δορυφορική  επικοινωνία  οι  Εταιρείες  γίνονται  πραγματικά   πολυεθνικές    και  εκμεταλλευόμενες  ένα  παράθυρο  στο  παγκόσμιο  νομικό  πλαίσιο,  που  οι  εξανδραποδισμένοι  κυβερνώντες  δημιούργησαν,  μπορούν  να  κατέχουν  ποσά  μεγαλύτερα  απ’  το  ακαθάριστο  εθνικό  εισόδημα  οποιουδήποτε  κράτους.  Στην  ουσία  εκμεταλλεύονται  αυτό,  που  οι  οικονομολόγοι  ονομάζουν  «κλιμακωτή  οικονομία»  και  «τεχνολογική  λογικοποίηση». Τακτική  η  οποία  τους  επιτρέπει  να  διαπράττουν  τα  πάντα  και  με  το  μικρότερο  κόστος,  όπως  να  δημιουργούν  νομικό  πλαίσιο   φθηνών  εργατικών,  ώστε  να  κατασκευάζουν  κομμάτια  προϊόντων  τους  στην  ανάλογη  χώρα,  να  τα  συναρμολογούν  σε  μιαν  άλλη,  να  τα  βάφουν  σε  μιαν  άλλη,  να  τα  αποθηκεύουν  σε  μιαν  άλλη,  να  τα  πουλούν  σα  μιαν  άλλη.  «Το  αν  προσπαθεί  κάποιος  να  ελέγξει  κάποιος  μία  πολυεθνική,  είναι  σαν  να  προσπαθεί  να  πιάσει  ένα  ψάρι  με  δύο  δάχτυλα».  Κατά  τον  Άλβιν  Τόφλερ.  Η  «δημιουργική  λογιστική»  ανοίγει  όλα  τα  σύνορα  διάπλατα.  Συνακόλουθα  μεταφέρονται  και  οι  φορολογικές  υποχρεώσεις  σε  εδάφη  ευεπίφορα.  Αδόκιμο  θα  ήταν  να  ξεχάσουμε  να  αναφέρουμε  τη  συνθετότητα  των  μεταβαλλόμενων  τιμών  συναλλάγματος,  ένα  σύστημα  που  εισάγει  την  αστάθεια  των  σχέσεων  ανάμεσα  στις  εθνικές  νομισματικές  μονάδες.  Η  Ιστορία  λοιπόν  σίγουρα  δεν  επαναλαμβάνεται,  αφού  δεν  βρισκόμαστε  σε  αποτελμάτωση   του  βιομηχανικού  πλαισίου  αλλά    μπροστά  σε  μία  μετά-βιομηχανική  και  μάλλον  υπέρ-τεχνολογική  επανάσταση  συνοδευόμενη  από  υπέρ-τραπεζική  επανάσταση.  Πιο  συγκεκριμένα  η  Κεντρική  Τράπεζα  της  Αμερικής  εξουσιάζει  την  προσφορά  του  χρήματος  δια  μέσω  των  επιτοκίων-των  περιθωρίων  δανεισμού  υπολοίπων  τραπεζών-της  πλήρους  επιστασίας  του  συστήματος-του  ελέγχου  των  διεθνών  συναλλαγών.  Κατ’  εφαπτομένη  η  διαχείριση  ολόκληρης  της  οικονομίας  είναι  στα  χέρια  της  και  μπορεί  ανά  πάσα  ώρα  και   στιγμή  να  δημιουργήσει  πληθωρισμό-ανατιμήσεις-διολισθήσεις-υποχωρήσεις-υπερθερμάνσεις.  Υπό  την  κυριαρχία  των  συνωμοτών  μίας   Παγκόσμιας  Κυβερνήσεως,  καθίσταται  ένα  θαυμάσιο  όργανο,  το  οποίο  ανεβοκατεβάζει  το   Δημόσιο  Χρέος  των  χωρών   για  να  μπορεί  να  εισπράττει  έτσι  τεράστια  ποσά  από  τοκογλυφικούς  τόκους.  Η  πρότερη  ιστορικά  καταγεγραμμένη  εμπειρία  καταδεικνύει  τους  Παγκόσμιους  Πολέμους  σαν  τέλειους  μηχανισμούς  διόγκωσης  του  Δημόσιου  Χρέους  σε  διαπλανητική  εμβέλεια…

Οι  ιαχές  στην  πόρτα  μας…

Η  Συρία,  δηλαδή  τα  πλούτη  της  συνιστούν  μήλον  της  έριδος.  Σε  μελέτη,  την  οποία  εκπόνησαν  οι  κύριοι  Καρκαζής-Μπάλτος-Βιδάκης,    διασαφηνίζεται  επακριβώς  το  «σύνδρομον  της  παρεμβάσεως».  Το  2009  εκκινεί   απ’  το  Τελ-Αβίβ  το  υπεράκτιο  εξερεύνησης  πετρελαίου  και  φυσικού  αερίου,  το  οποίο  καταλήγει  στην  ανεύρεση  τεράστιων  κοιτασμάτων  υδρογονανθράκων  στην  περιοχή  της  Μεσογείου,  με  τις  χώρες  Ελλάδα-Συρία-Λίβανος-Ισραήλ-Αίγυπτος-Λωρίδα  της  Γάζας  να  εμπλέκονται  στο  ανελέητο  παιχνίδι  της  τυφλόμυγας.  Πρόκειται  για  την  ακούσια-εκούσια  είσοδό  μας  σε  νέα  περίοδο.  Ας  μην  εξηγήσουμε  τον  μνημονιακό  δρόμο  της  χώρας  μας,  με  τον  οποίο  έχουμε  πάλι  ασχοληθεί.  Όσον  αφορά  στη  Συρία  και  σύμφωνα  με  τους  έγκριτους  ανατόμους  των  πληροφοριών,  «εκτός των υφισταμένων χερσαίων κοιτασμάτων, αναλογεί ένα σημαντικό μέρος αυτού τού υπεράκτιου ορυκτού πλούτου, στον οποίο προσβλέπουν οι μεγάλοι πολυεθνικοί πετρελαϊκοί όμιλοι. Πρόσθετα, η κατάλληλη αξιοποίηση της γεωγραφικής θέσης τής χώρας, της πρόσφερε την δυνατότητα για σταδιακή υιοθέτηση της «ενεργειακής πολιτικής των τεσσάρων θαλασσών», που φιλοδοξούσε να μετατρέψει την Συρία σε κόμβο μεταφοράς πετρελαίου και φυσικού αερίου από τη Μαύρη Θάλασσα, την Κασπία, τον Περσικό Κόλπο και τη Μεσόγειο».  Η  Μεσόγειος  φλέγεται  και  η  Αραβική  Άνοιξη  δεν  ήλθε  δυστυχώς.

Στο  σημείο  αυτό  η  επανάληψη  της  Ιστορίας  είναι  πανομοιότυπη,  αφού  πρόκειται  για  σύγκρουση  των  ίδιων  γιγάντων.  Το  καθεστώς  του  Άσαντ  υποστηρίζεται  απ’  την   Ρωσία,  ενώ  οι  «επαναστάτες»  χαίρουν  συμπαραστάσεως  της  Αμερικής.    Στην  αντιπαράθεση  υφέρπει  εγκιβωτισμός  επιμέρους  αντίταξης.  Οι  Ρώσοι  στέκουν  στο  πλευρό  των  Σιιτών   και  κατ’  επέκταση  του  Ιράν,  ενώ  οι  Σουνίτες  προσδένονται  στο  άρμα  της  Αμερικής  και  κατ’  εφαπτομένη  της  Σαουδικής  Αραβίας.  Λίγο  πιο  μακρυά  ένα  άλλο  σχήμα  εγκολπώνεται  ιδιότητες  φλόγας.  Η  Κίνα  αντιμέτωπη  με  τις  ΗΠΑ  για  υπόγεια  αποθέματα  φυσικού  αερίου  στην    περιοχή  Φιλιππινών-Ταϊβάν-Μαλαισίας-Βιετνάμ-Μπρουνέι.  Τα  σούπερ  τάνκερ πηγαινοέρχονται  κάνοντας  επίδειξη  ισχύος  τεντώνοντας  το  νευρικό  σύστημα   σε  διαπλανητικό  επίπεδο.  Η  Κριμαία  επίσης  παραπαίει.  Οι  δυνάμεις  του  ρώσικου  στρατού  αυξάνονται   διαρκώς  εντείνοντας  τις  τεταμένες  σχέσεις  Ρωσίας-Ουκρανίας.  Η  πόλωση  βέβαια  αφορά  όλον  τον  πλανήτη…

Οι  κρίσεις  γεννάνε  Κροίσους…

Στον  Έλληνα  εφοπλιστή  Αριστοτέλη  Ωνάση  ανήκει  η  ως  άνω  ρήση  και  δεν  είναι  διόλου  ψευδής.  Το  έτος  2016  σημειώνεται  ως  η  χρονιά   του  ρεκόρ  πωλήσεων  όπλων  σε  παγκόσμιο  επίπεδο,  με  την  καμπύλη  του  κέρδους   να  αγγίζει  το  ύψος    των  100  δις  δολαρίων  δηλώνοντας  άνοδο   που  υπερβαίνει  το  6%  σε  διάρκεια  ενός  έτους.   Οι  εστίες  ακροδεξιάς  πληθύνονται,  οι  κλοπές  στρατιωτικών  απορρήτων  αυξάνουν,  η  τρομοκρατία  γίνεται  καθημερινότητα, η  ασύμμετρη  απειλή  του  Γ’  Παγκοσμίου  Πολέμου  είναι ίσως ενώπιόν  μας…

Δοκίμιο

Άνευ  βιβλιογραφίας…

Γράφει  η  Ευαγγελία  Τυμπλαλέξη

Πάτησα  το  γκάζι  του  αυτοκινήτου  στο  180,  πάντα  με  ξετρέλαινε  η  ταχύτητα.  Πάσχω  απ’  την  ψυχιατρική  διαταραχή  της  «δραπετομανίας».  Ο  Samuel A. Cartwright,  μέλος  του  Ιατρικού  Συλλόγου  της  Λουϊζιάνα  εν  έτει  1851  εφηύρε  την  ψυχιατρική  διάγνωση  της  «δραπετομανίας »  για να εξηγήσει την τάση των μαύρων δούλων στην δραπέτευση από την δουλεία. Κάθε δούλος που δραπέτευε πάνω από δύο φορές, κρινόταν ως παράφρων…

Και  ούσα  στο  τιμόνι  μόνη,  να  μην  έχεις  την  ευθύνη  κανενός,  είναι  δελεαστικό.  Η  πυξίδα  να  δείχνει  προς  τη  θάλασσα.  Που  αλλού!  Εν  μέσω  χειμώνα  όλα  κλειστά,  μόνο  ένα  τσιπουράδικο  ανοιχτό. 

«Ας  πάει  και  το  παλιάμπελο.  Θα  κάτσω». 

Σημειωτέον  δεν  πίνω  αλκοόλ  εκ  πεποιθήσεως…

Πόσα  αντισώματα  να ‘χει  κι  η  Ευθύνη!

Οι  χημικές  ουσίες   άρχισαν  αμφίδρομα  να  διασταυρώνονται  πάνω  στο  πλέγμα  των  νευρικών  συνάψεων    εξασφαλίζοντας   τη  μετάδοση  των  ώσεων.   Το  συνειδός  δεν  είναι  ένας  περιγεγραμμένος  χώρος   ατόφιας  ύλης  αλλά  ένα  σύστημα  συσσωματωμένων  βλαστών  διηνεκούς  δημιουργίας,  πάνω  στην  εξαλλασσόμενη    σχάρα,  της  οποίας  παραστάσεις  και  συμβολισμοί  αντιδιαστέλλουν   τον  εαυτό  μας  απ’  τον  κόσμο  κι  αντιστρόφως.   Οι  μύες  του  Χάους  πάσχιζαν  να  παραμείνουν  τεταμένοι,  αλλά  προσέκρουαν  στα  τείχη  που   εγείρονταν    απ’  τους  κιρκαδιανούς  ρυθμούς,    η  εγρήγορση  παρέδιδε  αυτόβουλα  τη  σκυτάλη  στη  χαλάρωση  υπακούοντας  στις  εντολές  του  υπερχιασματικού  πυρήνα.  Δύσκολο  να  ξεφύγεις  απ’  το  ασφυκτικό  αγκάλιασμα  των  κυκλικών  αλλαγών,  που  ευαγγελίζονταν  μαγική  επίδραση  ελέγχου  των  βιορυθμών. Τα  ακανόνιστα  χαμηλής  τάσης  κύματα  εγγυόνταν  αποσυγχρονισμένη  εγκεφαλική  δραστηριότητα,  οι  καρδιακοί  κι  αναπνευστικοί  παλμοί   βράδυναν  καθώς  νομάδες   εν  μέσω  ερήμου  σε  γενικευμένη  απαλλαγή  ψυχικών  πόνων.  Και  όσο   να  πεις  μια  διαταραχή  στις  μέρες  μας  είναι  της  μόδας,  διότι  πως  θα  δικαιολογούνται  και  οι  ιδιαζόντως   αύξουσες  πωλήσεις  ψυχοφαρμάκων…

Για  να  γενούν  η  Γη  κι  ο  Ουρανός!

Οι  σχέσεις   σύγκεινται   από  άνθρωπο  και  άνθρωπο!!!  Διαιωνίζεται  η  παράδοση  νομιμοποιώντας  το  ιμπεριαλιστικό  αυθαίρετο.  Ομότεχνοι    στην  επικύρωση  της  πλήρωσης  των  όρων.  Ομόλογοι    με  στραμμένο  το  ενδιαφέρον   στον  εκκοινωνισμό  του  γούστου.  Μονοπάτια,  που  νοούνται  και  περιγράφονται  με  ορολογία  έμμεσων  οδηγών.  Η  μυθοπλασία  υπερτερεί.  Η  φαντασία  αυθαιρετεί.  Κι  ευνόητο  ν΄ αντιπαραθέτουν  αμφότεροι  την  αδυναμία  ιδιοποίησης  της  συνενοχής.  Έκαστος  διενεργεί  τη  μεταστοιχείωση  των  αναγκών   του  σε  στρατηγικές  στόχευσης.   Κι  όσο  επιτρέπει  η  ανάνθιστη  παγωνιά,  που  κυριαρχεί  στα  στήθη,   ανασκουμπώνονται  να  φέρουν  με  ζήλο  εις  πέρας  όλους  τους  άθλους.  Αδόκιμο  είναι  να  μην  αναφερθεί,  πως  τελευταίως    ταυτίζονται  με  τον  ρόλο  του  στελέχους,  ανωτέρου  παρακαλώ,  εις  το  σύμφωνον  της  συμβιώσεως…

Το  χαίνον  τραύμα  στην  ανυπαρξία.  Ή  αλλιώς  ζωή!

Το   πλανητικό  συγκρότημα  έμοιαζε  απείθαρχο, αέναα  έκρυθμο  με  πολυώνυμες  πτέρυγες,  ένας  ίππος  θυμοειδής  με  τραγικές  αντιδράσεις, ένα  περιβάλλον  αδιαπέραστο  μα  αφομοιωτικό,  αφού  η  περιθωριακότητα  κι  η   μοναξιά  τόσο  του  θεού  όσο  και  τ’  ανθρώπου  υπερίσχυε  της  αίσθησης  της  απλής  διαβίωσης  μέσα  στον  χώρο.   Εργαλεία  μ’  αυτονομία  περιορισμένη   κι  ενσωματώνονταν  στο  γενικό  σύνολο  για  να  κατευθύνουν   το  τεχνικό  σύστημα. Ο  έλεγχος  δεν  ασκούταν    πάνω  σε  φυσικά  πρόσωπα  αλλά  με  τρόπο  διοικητικό  κι  οι  αποφάσεις  που  αντικειμενοποιούν  τη  ζωή  και  τον  θάνατο  δεν  συνάπτονταν  με  απερίσπαστες  ενέργειες. Ακούσια  ή  εκούσια  η  αναψηλάφηση  της  ιδιότητας  του  θεού,  οδηγούσε  σε  μεταβολή  του  δεξιοτέχνη,  που  ασκεί  δεξιότητες  πάνω  σε  προσωπικά γνωστούς  του  ανθρώπους,  σε  αυθεντία,  που εφαρμόζει  άρρητους  κανόνες  σε  ολόκληρες  ομάδες  θνητών.

Ένα  απέραντο  ορφανοτροφείο!

Κι  η  βαναυσότητα  στους  χώρους  καταστελλόταν  άριστα  και  χωρίς  ιδιαίτερη  προσπάθεια  απ’  την  απλή  ύπαρξη   βωμών,  αλήθεια  δεν  υπάρχει  μεγάλο   συγκρότημα  που  να  μην  φιλοξενεί  στους  χώρους  του  ένα  εκκλησάκι,  σαν  ύστατη  πηγή  προσδοκίας. Κι  ήρθε  η  επιστήμη  ν’  αντιπαραβληθεί  άψογα μ’  αξίωμα ιερατικό,  το  οποίο  μετά  την  επικράτηση  επιδίδεται  σ’  εγκαθίδρυση γραφειοκρατικής  οργάνωσης  προς  μέγιστη  διαφύλαξη  της  ένθερμης  ζέσης  των  πιστών.  Οι  θρησκείες  οργώνουν  με  ορισμένο  τρόπο  την  αντιληπτική  ικανότητα  των  ανθρώπων, η  οποία  μετά  από  συνεχή  τριβολισμό   εμφανίζεται  ευνοϊκά γαλουχημένη,  όσον  αφορά  στα  θαύματα,  τα  οποία  καλούνται  να  προσπορίσουν  την  αόρατη  ελπίδα. Οι  επιστήμες  τίθενται  στο  προσκήνιο  προβάλλοντας  την  επιτακτική  ανάγκη  υποστήριξής  τους.  Οχυρά  νομοθετημένα  με  μουσαντένια  δυναμική,  μοχλοί  του  διατηρείν  κι  ουδόλως  του  προάγειν. Κι  όσο  πιο  δυσκίνητη  η  διάρθρωση  των  υπηρεσιών,  τόσο  μικρότερη  η  ελπίδα  απαγκίστρωσης.  Ένα  πληθυσμιακό  συγκρότημα  κάλλιστα  μπορεί  ν’  αποτελέσει  μια  μικρογραφία  μεσαιωνικής  κοινωνίας.  Όσες  περισσότερες  μάγισσες  τόσο  ευκολότερα  γυρίζει  ο  οικονομικός  τροχός.  Οι  ενορχηστρωμένες  εκτελέσεις  συντηρούσαν  τα  επαγγέλματα  και  τροφοδοτούσαν  με  γόητρο  ορισμένες  ταξικές  ομάδες.  Η  πυρά  ή  ο  απαγχονισμός  συνιστούσε  σημεία  θανάτωσης,  γύρω  απ’  τα  οποία  στήνονταν   μικρομάγαζα  πώλησης.  Πριν  τελεστεί  η  τελευταία  πράξη  του  δράματος,  οι  θεατές  εν  είδει   χαρμοσύνης  συναγελάζονταν,  ακκίζονταν  σ’  επικοινωνίας  τερτίπια. Εις  αντιπαραβολή  όσο  περισσότεροι  σακάτηδες  τόσο    διάνοιγε  ο  κύκλος  των  θέσεων  εργασίας,  τόσο  περισσότεροι  προσωπικοί  θυρεοί στυλώνονται,  τόσο  περισσότερες  ευκαιρίες  κέρδους. Η  ανθρωπιά  εξοβελίζεται  ανώδυνα  σ’  έναν  κόσμο  κατακερματισμένο  μην  κάνοντας  την  παραμικρή  παραχώρηση,  και  πόσο  δικαιωματικό  εμφανίζεται  όλο  αυτό!

Fama volat!

Και  τώρα  εδώ  τούτη  η  μικρή  γωνιά  του  πλανήτη,  η οποία  διένυε  άλλη  μια  σοσιαλιστική  διακυβέρνηση,  να  υπερμάχεται   της  ανορθόγραφης συμπόρευσης καπιταλισμού-μαρξισμού, της εξόφθαλμης  ασυμβατότητας   δημοκρατίας-ανομίας. Και  δεν  γνώριζε  αν  μπορεί  να  είναι  ανεξάρτητη  απ’  τη  Μοίρα,  τη  βούληση,  την  αλήθεια.  Και  τι  να  σήμαινε  αλήθεια;  «Μια  κινητή  στρατιά  μεταφορών-μετωνυμιών-ανθρωπομορφισμών. Εν  ολίγοις,  ένα  σύνολο  ανθρώπινων  σχέσεων  που  έχουν  ενισχυθεί-μετατοπιστεί-εξωραϊστεί  ποιητικά  και  ρητορικά  και  που  έπειτα  από  μακρόχρονη  χρήση    μοιάζουν  κανονικές  κι  υποχρεωτικές  σταθερές  για  έναν  λαό.  Οι  αλήθειες  είναι  ψευδαισθήσεις-μεταφορές  που  έχουν  εξαντληθεί  απ’  τη  χρήση  και  δεν  διαθέτουν  πλέον  αισθησιακή  δύναμη.  Είναι  νομίσματα που  έχουν  χάσει  τις  όψεις  τους  και  πλέον  μετρούν  μόνο  σαν  κομμάτια  μέταλλο,  όχι  σαν  νομίσματα.»  Μία  απ’  τις  γνωστές  ηθικές  μεθερμηνεύσεις  του  Νίτσε,  η  οποία  εμφιάλωνε  κάθε  ένστικτο   κι  αποκήρυττε  το  παρελθόν  του  όρου  χωρίς  ν’  αφήνει  ουδεμία  απορία  περί  του  πρακτέου. Κάπως  έτσι  κι  οι  λαοί  μαθαίνουν  να  ταυτίζουν  τις  εσωτερικές  εμπειρίες   με  την  εξωτερική  συμπεριφορά,  να  υποτάσσουν  τις  συναισθηματικές  αναζητήσεις  στις  επιδιώξεις  της  λογικής-της  παραγωγικότητας-της    αποτελεσματικότητας. Όλες  τους  οι  αναζητήσεις  χαρακτηρίζονται  από κριτική  στάση  και  στοχεύουν  σε  επιβολή πάνω  σε  συνανθρώπους  και  στη  φύση.

Κι  οι  αγαθοί  ευαπάτητοι!

Η  Ελλαδίτσα,  σαν  τυπικός  σύγχρονος  άνθρωπος,  αποξενώνεται  απ’  τον  εαυτό  της   αναπτύσσοντας  τάσεις  προς  την  ηδονή,  το  παιχνίδι  και  την  άσκοπη  αλλά  όχι  δημιουργική  έκφραση.  Παρόλο  που  επαμφοτέριζε  πολλάκις  καταλήγει  πάντα  να  απονέμει  εύσημα  εις  εαυτόν.   Της  περγαμηνής  το  ίαμα  δεν  είχε  καταφέρει  να  επουλώσει  τις  ανασφάλειές  της,  κι  όσο  κι  αν  προσπαθεί   να  δείξει  απόλυτη  πειθαρχία,  το  εσωτερικό  της  απύθμενο  πηγάδι  συνέχεια  βαθαίνει.  Δεν  ξέρει αν  είναι  παράλογο  να  πιστεύει  πως   επιστήμη  και  τεχνολογία  διαπλέκονταν  για  να  σηματοδοτήσουν  την  αρχή  του  τέλους  της  ανθρωπότητας. Δεν  ξέρει  αν  μεθίσταται  φρενών θεωρώντας  τη μεγάλη  πρόοδο  στρουθοκαμηλισμό,  αφού  ψυχανεμίζεται  πως  η  επιστημονική  των  οικονομολόγων  γνώση  έστηνε  δόκανο  στην  ειρήνη  και  στην  ελευθερία  του  πνεύματος.  Οι  πληροφορίες  βομβάρδιζαν  την  νεοφερμένη  στον  ευρωπαϊκό  κύκλο.  Ταλανίστηκε  η  αλήθεια  ανάμεσα  στο  γόητρο  που  προσδίδει  η  ιδιότητα  του  ευρωπαίου  και  στην  πώρωση    που   καιροφυλακτούσε  να  διαβρώσει  τα  όνειρά  της.  Αισθανόταν  σαν  μετανάστης  νεοαφιχθείς  στη  νήσον  Έλλις,  χώρος  υποδοχής των  ξεριζωμένων  της  γηραιάς  ηπείρου  στη  Νέα  Υόρκη.  Ο  εκπατρισμένος  να  νιώθει  ένα  κράμα  θλίψης  και  δημιουργικότητας  να  τον  κατακλύζει, η  προϋπάντηση  να  διυλίζει  τα  κύματα,  να  ετεροκαθορίζει  βούληση  και  ώθηση…  Το  μέτωπο  αρραγές   και  πόσο  δυσδιάκριτες  οι  αντιμέτωπες  πτυχώσεις  αληθινής  και  πλαστής  συνειδήσεως;

Η  πολυγλωσσία  στα  υπουργικά  συμβούλια!

Κι  όταν  όλα  τελέστηκαν  υπέρ  το  δέον  εθιμοτυπικά,  κι  η  τελετή  έληξε  κι όλοι  επέστρεψαν   ικανοποιημένοι  στα   σπίτια  τους.  Κι  η  Ελλαδίτσα  δραπετεύοντας  απ’ το  ενδιαίτημα  της  λογικής  για  λίγο κι  έμεινε  μόνη  της  στο  σούρουπο  χωρίς να  θέτει  υπό πρίσμα  εξιδανικευτικό τον  υμέναιο,  που  αγωνιζόταν  υπέρ βωμών και εστιών,  μα ν’ ακούει  ψιθύρους  αγγελοκρουσμένους  της  Σελήνης,  που  παρενέβαινε  αυτοπροσώπως  να  καταυγάσει  τ’  οζώδες  κι  έμπυρο   έλος  των  αναμνήσεων,  σαν  η  παλιννόστηση  να  διχοτομούσε  το μέλλον,  ευοίωνο  ή  δίσεκτο,  αναπάντητη  παραμένει  η  γιγάντια  αυτή  διαπάλη.  

Κι  όσο  κι  αν  η  εικόνα  ενέπνεε  φόβο,  οι  υπόλοιποι  είχαν  ένα  αλλόκοτο  φέρσιμο,  λες  κι  ο  φόνος  του  καθενός  εξήρε  την  ιερότητα  της  ανθρώπινης ζωής,  κι  όπως  οι  ικέτες  ανήκαν  στον  θεό  έτσι  κι  οι   λαοί  ανήκαν  πλέον  στις  επιστήμες,  κι  οιαδήποτε  συνεισφορά  τους  σε  πειραματισμούς,  εκούσια  ή  ακούσια  αυτό  δεν  πολυείχε  σημασία,   επέφερε  μίασμα  στην  ανθρωπότητα.  Κι  όπως  η  κάθε  πομπή  θυσίας  συνοδευόταν  από  μουσικές  υποκρούσεις  προς  εκούσια  προσέλκυση  του  ζώου  στον  βωμό,  ανάλογα  κι  η  προπαγάνδα  περί    προόδου  και  θαυματουργών  αποτελεσμάτων  τόνιζε  τις  χορδές  του  αυλού  στα  ώτα  των  αρρώστων  αναψηλαφώντας  την  υπόθεση  επιβίωσής  τους  σε  μείζον  παρεπόμενο  τεχνικού  εγχειρήματος. 

Κι   η  ψυχή  δεν  ήταν  παρά  ένας  ταξιδευτής,  χωρίς  διάδημα  κι  ασυγκίνητη  σ’  ευθυμολογήματα, που  μόλις  θα  εκκινούσε   μια  μεγάλη  εκδρομή  σ’  έναν  κόσμο  που  δεν  ήξερε  αν  καλά-καλά  υπήρχε,  κι  αν  υπήρχε  δεν  γνώριζε  σε  ποιο  σημείο  αυτή  ήταν  τοποθετημένη.  Κι  αφού  γνώριζε  πως  η  λέξη  δαίμων  παράγεται  απ’  το  ρήμα  δαίω  που  σημαίνει  μοιράζω  στον  καθένα  την  τύχη  του  και  στην  αρχαιότητα  αναφερόταν  σ’  απρόσωπη  κι  απροσδιόριστη  δύναμη,  αναρωτιόταν  μήπως  η  νοηματική  μετάλλαξη  του  όρου  δεν  επαφίετο  μόνο  σε  χριστιανικό  δάκτυλο  αλλά  σ’  υποσυνείδητη  ανάγκη  θυματοποίησης  προς  ανεύρεση  δικαιολογιών  για  τις  ανθρώπινες  πράξεις.

Ελεύθερον το εύψυχον!

Ήταν  όντως  δυσοίωνο  το  μέλλον,  κι  αυτή  πόσο  ικανή  ήταν  να  το  αντιληφθεί; Ο  κόσμος  συνιστούσε  ένα  τεράστιο  σύστημα  εργαλείων  κι  η σκέψη  των  ανθρώπων   μηχανιστικά  υπέκυπτε  στην  αυξανόμενη  εξουσία  της.  Ως  γρανάζι  της  εργασιακής  διαδικασίας,  πόσο  της  επιτρεπόταν  ν’  αυτονομηθεί  και  να  διαφύγει  απ’  την  ολιστική  κίνηση  του  τεχνικού  συνόλου;   Ρυθμοί που δήλωναν  ξέφρενη  εντατικοποίηση,  ισχυροποίηση  που  διασφάλιζε  τις  ηγέτιδες  φιγούρες,  υποταγή  των  παραγωγικών  σκιών. Συνεκδοχές  μ’  ακαθόριστη  αρχή  και  τέλος,  αφού  η  βάση  της  κοινωνικής  πυραμίδας  υποσυνείδητα  ακολουθούσε  την  όλη  διαδικασία  γνωρίζοντας  αλλά  εθελοτυφλώντας  μπροστά  στις  παραγωγικές  σχέσεις,  οι  οποίες  παρέμεναν  πάντα  οπλισμένες  με  νύχια  φονικά.

Μάλλον  με  πείραξε  το  τσίπουρο…

Απέναντι  ένας  τύπος   με  λαγνεία  κοιτούσε  τις  τρυφερές  κινήσεις  των  χειλιών  μου  ν’  αγκαλιάζουν  το  στόμιο  του  ποτηριού,  άσχημο  δεν  θα  τον  έλεγες  σίγουρα.     Φόρεσε  ανάποδα  την  τραγιάσκα,  βλεφάρισε  τον  ήλιο, τ’  αντιφέγγισμα  χρωμάτιζε  το  δέρμα  του  με  σταχτοκίτρινες  ή  ωχρογάλανες  γραμμές.   Μ’  αστραπιαίες  εναλλαγές  το  βιράρισμα, έστριψε  κι  εξαφανίστηκε.  Τον  παρομοίασα   με  ιγκουάνα,  ένα  περίεργο  ζώο   που  σε  καιρό  ψυχικής  γαλήνης  διαβιεί  αμέριμνα  αναπτύσσοντας  φιλικούς  δεσμούς  με  ομότεχνους  της  φύσης.  Σαν  όμως  τα  βέλη  του  Έρωτα   το   κονταρίσουν  το  φέρσιμό  του  γίνεται  αλλόκοτο,  η  εναλλαξιμότητα  στη  διάθεση  και  στην  επιδερμίδα  είναι  έντονη  δημιουργώντας  εξόντωση  στο  ίδιο  και  καχυποψία  στον  περίγυρο.

Σίγουρα    έπασχε  κι  αυτός  απ’  την  ψυχιατρική  διαταραχή  της  «δραπετομανίας». Είναι  αδιαμφισβήτητη  η  διάγνωση.  Αναβοούσαν  οι  ενδείξεις…

Ευτυχώς  ο  τύπος  δραπέτευσε.  Αλλά  όχι   η  Ελλάδα…

Κοίταξα  το  πιάτο,  που  μου  είχε  σερβίρει  ένας  νέος  στο  ταβερνάκι,  ελιές-καρότο  ψιλοκομμένο.  Αναγούλιασα  προς  στιγμήν,  αμυδρά  φαντάστηκα  μια  παράξενη  μελαγχολία  να  κολυμπά  στο  ξύδι. 

«Λες  να  ήταν  μεταλλαγμένη  κι  αυτή;»